Ο Γεράσιμος..

Χτες βράδυ βγήκαμε. Έχουμε έρθει όλοι Πάτρα, έτσι πρίν μπω πάλι στην 124 αύριο, να τσιμπήσουμε κάτι, να πιούμε κάτι άλλο και τα λοιπά.. Και είναι και ο Γεράσιμος εδώ. Τον φιλοξενώ κιόλας. Ευτυχώς τη Μαρία την έχω αλυσοδέσει στο καλοριφέρ , αυτόν τον πότισα αρκετά, οπότε και δε διατρέχω κίνδυνο να γίνει τίποτα (γιατί ως γνωστόν, του φαντάρου τη γυναίκα την πηδάει και ο Γεράσιμος) (ή αν όχι ο Γεράσιμος, τουλάχιστον ο Κωστάκης. Ευτυχώς αυτός πήγε Αγγλία και σταυρώσαμε και καμιά Ελληνίδα και εμείς - μεγάλη καταστροφή ο Κωστάκης). Βγήκαμε που λέτε, πήγαμε στην αρχή σε κάτι υποτονικά (Σκέντζο) , ήπιαμε καναδυό υπερτιμημένες τεκίλες και κάτι σφηνάκια επίσης τεκίλες (σε θεωρητική βάση πάντα) και μετά βάλαμε τους ηλικιωμένους για ύπνο (αφού τους δώσαμε τα χάπια για την πίεση και το ζάχαρο) και ξεμυτίσαμε μόνοι μας, εγώ, ο Γεράσιμος και ο Γιώργος. Αρχικά κατευθηνθήκαμε πρός το Steps. Μπα.. Δεν ψηθήκαμε. Μετά λέμε να πάμε σε κάτι πιο Hardcore οπότε άντε να δούμε τι παίζει στη Βαγδάτη (αν και έχει παραγίνει κυριλλέ πλέον. Χάθηκε πια ο παππούς με το φουστανάκι και τα ψεύτικα βυζάκια που κάποτε χόρευε πάνω στη μπάρα. Και όχι δεν ήταν απόκριες). Φόβος και παράνοια στην Πατρέως καθότι η Βαγδάτη ήτο κλειστή. Πιο κλειστή και από τα μπούτια της Μαρίας όταν ξέχασα μια φορά την επέτειό μας. (Εκείνη τη μέρα πάλι καλά που θυμόμουν πως τη λένε, αλλά δεν το εκτίμησε αυτό). Τέσπα. Κλειστή και η Βαγδάτη. Μου έρχεται φαεινή ιδέα, κομπλέ μαζί με λαμπάκι πάνω από το κεφάλι κλπ. "Πάμε ντίσκο". (Έχει στην Αγίου Ανδρέου ένα μαγαζί, ό,τι να ναι. Δεν είναι και Figaro βέβαια -λεοπάρ άσπρος καναπές και φωτεινά υαλότουβλα στην πίστα δεν παίζουν- αλλά από μουσική έχει τρελλό γέλιο). Ε και πήγαμε. Με το που μπήκαμε αισθανθήκαμε λες και ήμασταν πάλι στην έκτη δημοτικού ρε. Τι Σαμπρίνες, τι Ρένα Παγκράτη και Σταμάτης Γαρδέλης, τι ΑΒΒΑ.. μόνο Rick Astley και A-HA δεν έβαλε, αλλά οκ, έβαλε ένα μύριο άλλα. Και πλακωθήκαμε πάλι στις "τεκίλες". Αν και ο χαρακτηρισμός "τεκίλα" αποτελεί μεγάλη παραπληροφόρηση για αυτό που ήπιαμε, ας το δεχτούμε για να μην ξεφύγουμε από το σκοπό μας. Και είναι ο Γεράσιμος που λέτε και έχει αρχίσει και ανεβαίνει. Όσο τον ποτίζεις τόσο ανεβαίνει. Σαν το γκαζόν ένα πράμα. Μόνο που δεν είναι πράσινος και λεπτός. Και ανακαλύπτει κάπου μέσα στους καπνούς και τις τσιγαρίλες κάτι θηλυκούλια που τα ήξερε. Και η μία λέει τον γούσταρε -είχε μάθει από έγκυρες πηγές - (Ο Τανάσης ο μανάβης, ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Λάζαρος ο φαστφουντάς, τα γνωστά...). Και ήταν και μπουμπουκάκι το άτιμο. Ζουμερό και γλυκό σα γαλακτομπουρεκάκι σιροπιασμένο. Και εκεί που περιμένω να βγάλει ο Τζέρρυ το πτυσσόμενο ρόπαλο από την κωλότσεπη, να της ρίξει μια και να τη σέρνει από τα μαλλιά, τον είδα να χορεύει λιγο στο ρυθμό του "Είναι φάση το αγόρι" και μετά να πίνει... "Ρε μλκ.. βουρ" "Δεν το χω τώρα, μετά" Ε μετά έφυγαν. Αλλά του είπε ότι και σήμερα εκεί μπορεί να ναι, οπότε μας βλέπω τσούρμο το βράδυ να φοράμε τα λαμέ κουστούμια μας, να βάζουμε τις μπριγιαντίνες μας και να σκάμε μύτη να κουνηθούμε κάτω από τη ντισκομπάλα στο ρυθμό της Κολεγιάλλα. Και ξύπνησε ο Γεράσιμος πρίν λίγο με κέφια. Το μάτι κομμένο, το μούτρο πεσμένο, τον καφέ και το στριφτό στο χέρι, και του ήρθε να γράψει blog. Άκου να σου πω μλκ, δεν φτάνει που όποτε βγαίναμε μαζί έξω εσύ πήδαγες το σύμπαν και εγώ κατέληγα να πίνω παρέα με τους πάγκους, ήρθες να μου φας και τα γκομενάκια από δω μέσα; Δε ντρέπεσαι Ούννε. Βησιγότθε. Αλάριχε. Απολίτιστε. Παπά! Τέλος πάντων, το blog του Gerry θα το βρείτε στο ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ. Τώρα έγραψε ακόμα υπό την επήρρεια hangover. Άμα πάρει μπρός ποιός τον σταματάει... Καλώς ήρθες ρε. Και ήρεμα εδώ μέσα. Υπάρχουν ζώα.

Κατατάγηκα ψαρούκλες και μου κόψανε τις μπούκλες

Ε λοιπόν έχει απίστευτη πλάκα ο στρατός. 24 Μέρες στην εκπαίδευση, έκανα καινούριο συκώτι από τα γέλια. Αν εξαιρέσουμε μερικές φάσεις σωματικής κούρασης που τράβηξα λόγω προκεχωρημένης ηλικίας, κατά τα άλλα τύφλα να έχουν οι παιδικές κατασκηνώσεις Αγίου Ανδρέα. Η εκπαίδευση είναι όντως σχετικά κουραστική (φαίνεται στην Αεροπορία επειδή μετά ξύνεσαι συνέχεια, σε ζορίζουν κάτι παραπάνω στην αρχή), αλλά εγώ τουλάχιστον κέρδισα πολλά πράγματα. Κατ αρχήν αδυνάτισα ρε τσόλια. Μάλιστα. Πάνε οι μπάκες από τα καλαμαροχτάποδα, τις μπύρες και τα τσίπουρα στην Αντίπαρο. Στυλάκι ο νεοσύλλεκτος. Επίσης μαύρισα και άλλο. Βέβαια έχω μαύρισμα ταρίφα, αλλά έτσι και αλλιώς τώρα που αρχίζουν και πέφτουν οι θερμοκρασίες, δε νομίζω να παρατηρήσει κανένας τα μπούτια μου (όχι και πως πρίν είχε κανείς καμιά τέτοια σκορδοκαϊλα). Τα μαυρισμένα χεράκια, το ηλιοκαμμένο πρόσωπο και το μαυρισμένο V της λαιμόκοψης, φτάνουν. Αδυνάτισμα και μαύρισμα λοιπόν, τα πρώτα πρώτα κέρδη από την βασική εκπαίδευση. Επιπλέον κέρδη : Έμαθα να λύνω και να δένω το G3 (καλά οκ και το Bren) πράγμα που για πολλούς είναι παντελώς αδιάφορο, εγώ όμως πάντα γούσταρα τα όπλα αλλά ποτέ δεν είχαμε κανένα πρόχειρο. Έστω και αν η μάνα μου δουλεύει μέσα στην Ε.Β.Ο, της ήταν πολύ δύσκολο να καβατζώσει κανά G3 για το σπίτι. Επίσης ανεκάλυψα ένα σχετικό τάλαντο στη σκοποβολή, μια και στην εικονική βολή, σε στόχο στα 100 μέτρα, στις 10 σφαίρες είχα μία στο δόξα πατρί και 4 στην πλευρά του δεξιού πνεύμονα. Χεστήκαμε που οι άλλες 5 πήγαν στα βαφτίσια του Καραγκιόζη (αμάν με αυτό το γάμο του, έχουν θερίσει τους καλεσμένους εκεί όλοι οι άστοχοι). Ο στόχος ήτο νεκρός από την πρώτη βολή (στο πνευμόνι). Και αν δεν ήταν, πήγε από τη δεύτερη. Στην κανονική βολή στο πεδίο βολής τα πήγα λίγο χειρότερα με το G3 αλλά με το Bren έκλαψαν μανούλες. Τους πήρα τα ποκαμισοσώβρακα ρε...

Είναι τόσα πολλά που πρέπει να γράψω μόνο για την εκπαίδευση που θα βγεί βιβλίο. Απλά θα καταρρίψω έναν κλασσικό μύθο, αυτόν του γνωστού ‘ξάδερφου του κολλητού της Μιμής της αλανιάρας’ που στο στρατό πέρισυ είχε βρεί κοτόπουλα από το ’40. Αν και είναι προφανές ότι άμα είχαν τόσα κοτόπουλα το ’40 δεν θα είχε πέσει κανενός είδους πείνα στην Ελλάδα επί κατοχής (με πρόχειρους υπολογισμούς –τόσες σειρές το χρόνο, τόσοι άνδρες, τόσες μερίδες, τόσες φορές, τόσα χρόνια κλπ κλπ, αν θυμάμαι καλά έβγαλα ότι χρειαζόμασταν κάτι εκατομμύρια κοτόπουλα μόνο για την Τρίπολη, μόνο για τη βασική εκπαίδευση, μόνο για την Αεροπορία), μια και έκανα λοιπόν αγγαρεία μαγειρεία Παρασκευή –δηλ ημέρα ανεφοδιασμού- μπορώ να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι : Τα κοτόπουλα ήταν Πίνδος, με ημερομηνία κατάψυξης 23.5.2006 . Τα καρπούζια και τα ροδάκινα ήρθαν φρέσκα σε τελλάρα και όχι κατεψυγμένα από τη μεταπολίτευση όπως γκρίνιαζαν απανταχού μαμάκηδες στις διμοιρίες. Η φέτα ήταν επίσης Πίνδος.

Φυσικά δεν ισχυρίζομαι πως τα μαγειρεία έχουν καθαριότητα χειρουργείου, αλλά αυτές οι υπερβολές που ακούγονται, τουλάχιστον στην Τρίπολη, τουλάχιστον τις μέρες που ήμουν εγώ δεν παίζουν. Και βασικά η καθαριότητα ήταν και ευθύνη των φαντάρων. Και εξηγούμαι : Πλένουμε ταψιά. Και ένα αλάνι, για να κάνει γρήγορα, τα ξύνει με το φαράσι. Του την πέφτουμε και η αντίδρασή του είναι «σιγά ρε μαλάκες τι θα πάθετε..αντε να τελειώνουμε». Μετά ο ίδιος, βγήκε στο θάλαμο και έλεγε «μπίχλα ρε στα μαγειρεία. Με φαράσι μας βάζαν και καθαρίζαμε τα ταψιά»..

Το φαϊ σε γενικές γραμμές ήταν αξιοπρεπές, αλλά φυσικά υπήρχαν και 2-3 τραγικές εξαιρέσεις. Και όποιος βρίσκει το φαϊ του στρατού τόσο χάλια, έπρεπε να έτρωγε μεταξύ 95-97 στη φοιτητική λέσχη στο ΑΠΘ για να μου πει εμένα μετά..

Επίσης κατάλαβα κάτι ακόμα σημαντικό εκεί πέρα : Όσοι είναι πάνω από 25, γκρινιάζουν λιγότερο. Τα 19-20-21χρονα –που σκιζόντουσαν και στη λούφα κιόλας- γκρίνιαζαν όλη μέρα κάθε μέρα για το τι τραβάνε τα κακόμοιρα. Καθόταν προσοχή 10 λεπτά και μετά πήγαινε να πάρει ελεύθερο υπηρεσίας το ταλαιπωρημένο. Ο άλλος τον τσίμπησε κουνούπι ρε και πήγε στα ιατρεία. Ό,τι να ναι.

Παράδεισος δεν είναι σίγουρα. Αλλά δεν είναι και Κόλαση. Είναι με τι νοοτροπία θα πας. Άμα πάς με το στυλάκι «ωχ που πάω, φεύγω από τη μαμά, θα μας σκίσουν, θα μας ξεκωλιάσουν, θα μας πηδάνε όλη μέρα», και εκδρομή να πας, πάλι θα γκρινιάξεις. Άμα πας με ένα πιο χαλαρό του στύλ «έλα μωρέ, οκ, σιγά τα ωά. Αντε να αράξουμε και λίγο από τις ευθύνες», είσαι βασιλιάς. Και ξαναλέω, κούραση παίζει. Ειδικά όταν είσαι 29, εντελώς αγύμναστος και σαπίλας, και ξαφνικά το πρωί ξυπνάς στις 5:30, και τρέχεις όλη μέρα. (Ειδικά η πρωινή γυμναστική στην αρχή με σκότωνε. Τώρα το 1.5 – 2 χιλιόμετρα, τα βγάζω πιο χαλαρά). 2 φορές όμως βέλαξα : Τη μία, στην τρίτη μέρα όταν μας κάναν ονομαστικό προσκλητήριο σε 560 άτομα και έπρεπε να είσαι κλαρίνο ημιανάπαυση επί μιάμιση ώρα μέχρι να πουν το όνομά σου –ήμουν και στο τέλος- , και την άλλη στη λεγόμενη ΣΩ.ΒΕ που μας βγήκαν τα πνευμόνια όξω βόλτα. Ε στα 29 με τόσο κάπνισμα και αγυμνασιά, που να καταφέρω να τρέχω γύρω γύρω, με τα χέρια στο σβέρκο, χοροπηδώντας και ουρλιάζοντας αναφερόμενος (Νεοσύλλεκτος σμηνίτης Μικρός Κθούλου Διατάξτε) συνέχεια. Αλλά και εκεί πάλι , κυριλλέ, μόλις ψόφησα, πήγα, το είπα και μου είπανε άντε αγόρι μου πήγαινε στο θάλαμο μη μας πάθεις κανά κακό γέρος άνθρωπος.

Σκηνικά γέλιου άπειρα. Αλλά άπειρα όμως. Ένα παράδειγμα :

- Νεοσύλλεκτε αναφέρσου

- Νεοσύλλεκτος σμην (με πολύ χαμηλή φωνούλα)

- Πιο δυνατά !

- Νεοσυλλ.. (ακόμα χαμηλή φωνούλα)

- Γιατί δε φωνάζεις; Είπαμε, φωνάζουμε. Στο γήπεδο πας;

- Μάλιστα

- Τι ομάδα είσαι;

- ΑΕΚ

- Φωνάζεις στο γήπεδο;

- Μάλιστα!

- Ε φώναξε και εδώ όπως φωνάζεις στο γήπεδο!

- (με αγριοφωνάρα) ΑΕΚΑΡΑ!!!

Είναι μεγάλη εμπειρία πάντως. Και επαναλαμβάνω έχει ΤΡΕΛΛΟ γέλιο. Αρκεί να μην είσαι μαμάκιας και «γιωτάς» στο μυαλό . (Αυτό με το «γιωτάς» μου χει κολλήσει. )

Και πρίν κλείσω την πρώτη ανταπόκριση από το μέτωπο 3 πράγματα,τα εξής 4:

- Πρός το παρόν δε μου ζητήθηκε να κάνω απολύτως τίποτα παράλογο, εξωπραγματικό ή προσβλητικό για την προσωπικότητα και το άτομό μου

- Αν μαθαίνεις κάτι, αυτό είναι πως για τα δικά σου λάθη την πληρώνουν όλοι. Μαθαίνεις να μην είσαι εαυτούλης και παρτάκιας και σταρχίδας για τον διπλανό σου.Αυτό αν δεν είσαι μαλακισμένο κωλοπαίδι, είναι μεγάλο μάθημα.

- Τις καλύτερες ευχές μου στους δύο διμοιρίτες μου, που ήταν υπερβολικά εντάξει μαζί μας. (Α ρε πιτσιρικάδες που μου δίνατε και διαταγές, δεν θα σας πετύχω έξω, θα λιώσουμε στις μπύρες.. J )

- Επίσης τις ευχές μου στον επισμηνία κ.Κολοβάκη (το πα οτι θα βγεί blog με το όνομά σου ) για το απίστευτο ξύπνημα που μας έκανε στις 19 Σεπτέμβρη και γιατί είναι ατομάρα. ( Ξύπνημα : Αντί για ένα ξερό «Εγερσις» ή ένα επιθετικό «ΕΓΕΡΣΙΣ!ΞΥΠΝΗΣΤΕ!ΤΩΡΑ!ΞΥΠΝΗΣΤΕ», ο κ.Κολοβάκης , είπε με ήρεμη φωνή «Εγερσις. Σήμερα είναι 19 Σεπτέμβρη. Ο ήλιος ανατέλλει ταδε ώρα, και δύει τάδε» Και μετά έβαλε να παίζει Green Day – Wake me up when September ends. )

Αυτά πρός το παρόν, νεότερα από το Ελληνικό οπου και θα έρθω απο 3/10. Και θα μπορώ να βγαίνω και κανονικά.

(Ειδικότης: Μετεωρολόγος. Και μετά από το Ελληνικό, σε κάποια πτέρυγα μάχης..)