Saturday, April 28, 2007

Σαββατιάτικη μαυρίλα

(Δανεικό πρότυπο ξεκινήματος απο Zaphod)
Ποτά: Αψέντι (μούφα, δεν πίνεται) , Τεκίλα, Καφές (φραπές με 17 ζάχαρες)
Μουσική υπόκρουση: Paradise Lost - Walk away (διασκευή απο Sisters of Mercy), Yngwie Malmsteen - Fuguetta
Υποβόσκουσα Μουσική Υπόκρουση: Βρέχει φωτιά στη στράτα μου, Μην του μιλάτε του παιδιού, As I die
Διάθεση : βλ. τίτλο ποστ
Τι πράμα είναι αυτό ρε διάολε. Πάνω που έχεις κέφια, ορέξεις, διάθεση και ορμή, σε περιμένει μια μαυρίλα σε κάποια σκοτεινή γωνιά (τρελλο καμουφλάζ.. Μαύρο σε μαύρο, δε φαίνεται Χριστός) και μόλις περάσεις, κεντράρει, σημαδεύει και φααααααααπ σου βαράει μια ροπαλιά και σε ξαπλώνει στα παρτέρια.
Μιλάμε για επικές καταστάσεις. Δεν προλαβαίνεις ούτε βοήθεια να πείς. Μετά καθώς είσαι ξαπλωμένος στο χώμα και μετράς αστεράκια αναρωτιέσαι και "γιατί ρε διάολε;". Και προφανώς απάντηση δεν έρχεται από πουθενά, διότι ως γνωστόν όποιος ακούει φωνές χύμα έχει πρόβλημα Ζαν ντ'Αρκ, οπότε διατρέχει και μεγάλο κίνδυνο να τον κάψουν σε καμιά πυρά. (Μπορεί να μην καίμε σε πραγματική πυρά τώρα, αλλά έχουμε την τηλεοπτική πυρά που τσούζει και διαρκεί περισσότερο)
Η μαυρίλα είναι προνόμιο όλων. Είναι η τελευταία ζώσα Ερινύα που γουστάρει να σε ροπαλιάζει στις πιο ανυποψίαστες στιγμές άνευ λόγου και αιτίας. Είναι η σοδομιστική συνουσία με το υποσυνείδητό σου και για αυτό σε πιάνει κυριολεκτικά στον ύπνο. Κοινώς, τον τρώς από το πουθενά και δεν παίρνεις χαμπάρι ποιος σε φυστίκωσε, γιατί σε φυστίκωσε και γιατί εν τέλει είχε ανάγκη να φυστικώσει εσένα και όχι κανα πιπινάκι που στο κάτω κάτω είναι απείρως πιο ενδιαφέρον και διασκεδαστικό.
Η μαυρίλα κάνει την εμφάνισή της ύπουλα και πισωκολλητά, κάτι φάσεις που είσαι μόνος (κυρίως) σπίτι και είτε κωλοβαράς στο pc, είτε δουλεύεις στο pc, είτε χλωρινιάζεις το μπάνιο, είτε κόβεις κρεμμύδια, είτε ξύνεις ηδονικά τη βουβωνική σου χώρα μετά από μια οικογενειακή πίτσα με σουτζούκι και μπολικο ταμπάσκο. Πράγμα που συνέβει και χτες βράδυ, σε πρωτογενές στάδιο. Εκεί που άραζα και ξυνόμανε, φαπ. Τσουυυπ! Ααααα!! Ένοιωσα μια παρέα δίπλα μου. "Ενδιαφέρον" , σκέφτηκα. Ήθελα παρέα και ήρθε. Το ότι εκείνη την ώρα έπαιζε το "Lady in black" δεν με προϊδέασε ποσώς και κακώς, έπρεπε να είμαι πιο υποψιασμένος. Να το κλείσω απευθείας, να βάλω τα καινούρια της Πάνια (Ladies and gentlemen, meine Damen und Herren, ΤΟΪ ΤΟΪ ΤΟΪ, ich bin ein griechischer Mann! Βας βας βας ο Παρασκευααας βας βας) μπας και στρώσω. Αλλά όοοχι εγώ. Ηθελα ρομαντισμούς και σκοτάδια και αρωματικά λάδια στο burner. Ηθελα Lady in black, ήθελα With or without you, ήθελα Sleeping sun, ήθελα Concerto Aranjuez και τέτοια ανεβαστικά. Που πα ρε Καραμήτρο ξεβράκωτος στο λάκκο με τους αραπάδες;
Άρχισε που λέτε να μου την πέφτει η Μαυρίλα (απο δώ και πέρα θα τη θεωρούμε πρόσωπο.Μια μυστηριακή και χθόνια θεότητα)(γιατί, οι αρχαίοι που είχαν θεούς για τα πάντα χαζοί ήταν;). Στην αρχή κάθισε δίπλα μου. Μου χαμογέλασε διακριτικά. Ήταν ντυμένη με ένα (μαύρο προφανώς) κολλητό φόρεμα που άφηνε να φαίνονται τα ζουμερά της στήθη μέσα από ένα διακριτικά αβυσσαλέο ντεκολτέ. Εγώ αλλοιθώρισα. Φαντάρος γαρ. Κάθισα πιο άνετα στον καναπέ και της έσκασα το πατενταρισμένο χαμόγελο του Zaphod με τίτλο "πως να ρίξετε νεαρά και αθώα προκαλώντας της ταυτόχρονα σεξουαλική υπερδιέγερση, τρόμο και περιέργεια). Εκείνη δε μίλησε. Χαμογέλασε ξανά και έκανε αυτή την χαρακτηριστική κίνηση που σύμφωνα με το body language σημαίνει ότι το γκομενάκι σε γουστάρει. (Δε λέω ποια κίνηση, μην διαρρέουν μυστικά αιώνων). Πάνω που άρχισα να γέρνω προς το μέρος της, κάρφωσε τα μάτια της κάπου πίσω μου και τα γούρλωσε. Ε τι ήθελα να γυρίσω. Έπεσα μέσα στην παλαιότερη παγίδα του κόσμου. Με το που γύρισα, ΓΚΝΤΑΟΥ! Έφαγα μια ροπαλιά, άλλο πράμα..
Είδα ίσα με ενάμιση εκατομμύριο εφιάλτες το βράδυ. Ξύπνησα κάθετα στον άξονα του κρεβατιού, με το χέρι να ακουμπάει πάτωμα και το κεφάλι σχεδόν απ έξω. Και προφανώς πιτα στον ιδρώτα. Ξύπνησα με τη διάθεση που πρέπει να είχε ο Ξέρξης τη δεύτερη μέρα στις Θερμοπύλες, ο Χίτλερ όταν του είπαν "Die Amerikaner sind hier!", ο Καίσαρας όταν γύρισε πίσω και είδε το Βρούτο, ο φίλος μου ο Χ όταν άκουσε το "είμαι έγγυος" και ο Γεράσιμος όταν ήπιε το σφηνάκι-Βότκα-χειροβομβίδα πριν κάποια χρόνια στη "Βαγδάτη".
Είμαι μέσα στη μίρλα, στη γκρίνια και στην Μαυρίλα. Στραβοξύπνησα και έχω άπειρη διάθεση να γκρινιάξω, να γκαρίξω και να δείρω κάποιον. Ευτυχώς όλοι βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας και θα μου ξεφύγουν. Ευτυχώς για αυτούς. Οπότε γκρινιάζω εδώ μέσα. Με ενοχλούν τα πάντα σήμερα. Από τον πιστό μου Holborn και την οθόνη του pc, μέχρι την περιορισμένη παραγωγή ζαχαροκαλάμου στη Βραζιλία.
Μάλλον θέλω διακοπές...
Καλημέρα..
γαμώ τα τρακτέρια που οργώνανε τους αγίους τόπους και δεν τους αφήσανε χύμα να πνιγούν στην τσουκνίδα ο Άννας και ο Καϊάφας..

Friday, April 27, 2007

Ενα βράδυ με μια μεταλλαγμένη καβουρομάνα


Έχω δεί άπειρες φλόμπες. Μιλάμε για σαβούρες άνευ προηγουμένου. Μέχρι και το Plan 9 from outer space ή κάπως έτσι (Ed Wood) (στάνταρ η χειρότερη ταινία στην ιστορία του γνωστού –ίσως και άγνωστου- σύμπαντος) . Δυστυχώς μερικές τις έχω δει και στο σινεμά.Ψες λοιπόν είχα φαεινή ιδέα να πάω να δω καμιά ταινιούλα... Ε πάμε στον κινηματογράφο, με το κεντρικό σύνθημα «Πάμε και βλέπουμε». Με τον περιορισμό «μην το πάμε και πολύ αργά» . Πάμε κατά τις 9. Το μοναδικό που μας βόλευε ήταν το «Ο επισκέπτης». Το σκεφτήκαμε απο δώ, το σκεφτήκαμε από κει, ε αποφασίσαμε να πάμε. Καλή φήμη στη φρίκη και στο αίμα έχουν οι ανατολίτες τελευταία –σκεφτήκαμε-, μπορεί και να λέει η ταινία. Αν και δεν είχαμε και τις τεράστιες ελπίδες για ελεγειακό αριστούργημα (όπως π.χ «Το κακό», που είδαμε τσι προάλλες με τον Zaphod και ΠΕΘΑΝΑΜΕ στο γέλιο). Και μπαίνουμε στην αίθουσα. Και ξεκινάει. Η υπόθεση πρωτότυπη όσο και ο τελευταίος δίσκος της Δέσποινας Βανδής (by Fivos) : Βλάκας σχιστομάτης ρίχνει φορμόλη και άλλα χημικά μέσα στον υπόνομο –μετά από διαταγή αμερικάνου προϊσταμένου (είχε και μήνυμα η ταινία : ήρθε η Δύση και μας βρωμίζει τα ποτάμια)- . Ο υπόνομος χύνεται στο ποτάμι. Στο ποτάμι ζουν διάφορα αθώα και σχιστομάτικα ζωάκια. Ένα από αυτά μάλλον τρώει τη σαπίλα στη μούρη και από απλός γυρίνος-καλαμάρι-συναγρίδα-καβουρομάνα, μετατρέπεται σε μια μεταλλαγμένη σκουσκούρα άνευ προηγουμένου. Η σκουσκούρα αυτή έχει μεγάλο στομάχι και πρέπει με κάτι να το γεμίσει. Αποφασίζει λοιπόν πως τα κίτρινα σχιστομάτικα ανθρωπάκια που κάνουν πικνικ με καλαμάρια στα κάρβουνα στην όχθη του ποταμού, είναι ιδιαζόντως γευστικοί μεζέδες και ακολούθως τους ορμάει να τους μαζέψει. Αλλά η σκουσκούρα-καλαμαροχταποδοκαβουροβατράχι είναι τακτική και καθαρή. Δε μπορεί να τρώει με τα χέρια στο δρόμο, οπότε μαζεύει τους κιτρινιαραίους και τους καταχωνιάζει σε ένα λαγούμι που χαιδευτικά αποκαλεί «σπιτι». Η σκουσκούρα μάλιστα έχει και σύστημα μηρυκασμού, μια και αρχικά τους καταπίνει, τους μεταφέρει, και μετά τους ξαναξερνάει ζωντανούς στο «σπίτι».
Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια οικογένεια καμμένων κιτρινιαρέων, της οποίας και η σκουσκούρα απαγάγει την μικρή κόρη, μια και η γνωστή ρήση «φρέσκο κρέας 12χρονο», αιώνες σύνθημα τώρα των απανταχού παιδεραστών, έχει περάσει πλέον στα γονίδια των απανταχού τεράτων της υφηλίου.
Και πάμε να περιγράψουμε τώρα τους κεντρικούς ήρωες. Ονόματα δεν πιστεύω να θέτε, τα κορεάτικα δεν ειναι το φόρτε μου. (αν και αποκόμισα μια έκφραση που μπορει να χρειαστεί : Στα κορεάτικα προφανώς «τσου τσούν» σημαίνει «πολλά λεφτά») (η συνοδός μου μάλλον δεν ενθουσιάστηκε με τις γλωσσολογικές μου ανησυχίες :P) Ο παππούς : Ο παππούς είναι ένας κλασσικός Κορεάτης. Δηλαδή κίτρινος, κοντός και χαζόφατσα. Μιλάει επίσης με πολύ γελοίο τρόπο (όταν ακούς άνθρωπο σε σκηνή πανικου να ουρλιάζει «Οτοταχούυυυυντα τσι γι κουαι σι ταν σονκγ τσου μπορνταμάντα» και η μετάφραση είναι «Φυγε», ε σου ρχεται κάπως.. Ο παππούς έχει μια καντίνα με βρώμικα στην παραλία που βαστάει αυτός και ο

Ο μπαμπάς και ο γιός. Μιστερ Χαζομάρα 2006 και μίστερ Γηραιά Χαζομάρα 2006

Ένας γιός : Άλλος πιο κλασσικός κορεάτης μια και έχει ακόμα μεγαλύτερη χαζόφατσα, είναι χοντρός και με ξανθές ανταύγειες. Χόμπι του ο ύπνος και το φαϊ, ειδικά αυτό που πρέπει να σερβίρει στους πελάτες. (καλαμάρι ξερό στα κάρβουνα) (αρε σουβλακάρα αθάνατη)
Είναι τοσο ηλίθιος που προσπαθώντας να σώσει την κόρη του (το 12χρονο) από το ξώγαμο του γκοτζίλα, σώζει τελικά άλλο κοριτσάκι, ενώ τη μικρή την σαβουρώνει το εν λόγω ξώγαμο.
Η κόρη : Πρωταθλήτρια τοξοβολίας με βασικό της πρόβλημα ότι μέχρι να στοχεύσει και να ρίξει έχουν τελειώσει 3 πρωταθλήματα. Δε συμμετέχει και πολύ στην ταινία μπορώ να πω Ο άλλος γιός : ούτε αυτός είναι σημαντικός χαρακτήρας αν και γνωρίζουμε ότι είναι άνεργος συνδικαλιστής πτυχιούχος (είδατε που γκρινιάζετε εδώ πέρα; Και αλλού έχουμε προβλήματα)
Το έργο είναι βαρετό, ανούσιο , χαζομάρα και ανέμπνευστο. Δεν είναι καν βίαιο. Αίμα βλέπουμε ελάχιστο, μονο τη στιγμή που η σκουσκούρα παίρνει τον παππού και τον παραγουλιάζει στα τσιμέντα της προκυμαίας. Άλλη βίαιαη σκηνή είναι όταν το γκοτζιλάκι ξερνάει κάτι κόκκαλα στη φωλιά του. Μάλλον ξέχασε ότι τους έπαιρνε για αποθήκευση και τους χώνεψε στο δρόμο.
Ο σκηνοθέτης είναι επικά σουρρεαλιστής και η ταινία βρίθει ηλίθιας αττάκας. Αλλά αυτό δεν τη σώζει ποσώς. Κορυφαία σκηνή οι κορεάτες που θρηνούν μπροστά από τις φωτογραφίες των πεσόντων (τέτοιο τσιροκόπημα...άλλο πράμα), και μετά πλακώνονται στις σφαλιάρες γιατί ο ηλίθιος δεν κατάφερε να σώσει το πιπίνι από τα πλοκάμια της σκουσκούρας.



Η οικογένεια Χωραφά σε ευτυχισμένες στιγμές πρωτού η μικρή γίνει ορντέβρ
*******************************************************************************
Spoilers ακολουθούν , αλλά σιγά μην το δείτε το έργο, οπότε διαβάστε άνετα..

Στο τέλος τη σκουσκούρα την ψεκάζουν με ένα ενισχυμένο φλί τ που το λένε “agent yellow” (ήξερε φαίνεται το agent orange του Βιετναμ ο πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης) αλλά αυτό δεν πολυμασάει, αντίθετα μασάνε άσχημα οι άνθρωποι τριγύρω. Τελικά το λουζουν με βενζίνη και του πετάνε μολότωφ. Δυστυχώς δεν το πετυχαίνει καμία, και ο μαλάκας ο δεύτερος γιός εκεί που τις πετάει με γαμάτη άνεση, εντελώς τυχαία καταφέρει να του πέσει η τελευταία του οπότε και παίρνει από τα τρία ξέρετε ποιο. Ευτυχώς η κόρη-τοξοβόλος βουτάει το βέλος της στη φωτιά, στοχεύει (για πρώτη φορά γρήγορα) και του καρφώνει μία στο μάτι. Η σκουσκούρα παίρνει φωτιά και γίνεται μπριζολάκι σχετικά γρήγορα, πρίν προλάβει να ξαναπηδήξει στα πεντακάθαρα νερά του ποταμού Χαν (που από την όψη του είμαι σίγουρος πως όποιος περάσει από δίπλα μεταλάσσεται σε χελωνονιντζάκι αυτομάτως και με συνοπτικές διαδικασίες). Και η ταινία τελειώνει. Το 12χρονο έχει γίνει τελικά μεζές. Ο ηλίθιος υιοθετεί ένα ορφανό και το κάνει σαν τα μούτρα του. Η τοξοβόλος δεν ξέρουμε τι κάνει, ο άνεργος επίσης. Ο παππούς έχει γίνει χαλκομανία και έστω και αν έφερε αντιρρήσεις είναι εντελώς νεκρός.
Εντ οφ σπόιλερζζζ
*******************************************************************************


ΜΗΝ ΤΗ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΦΛΟΜΠΑ. Στο τέλος γελάγαμε με τη χαζομάρα τους και τη χαζομάρα μας.. Ευτυχώς η συνοδός μου είναι άνετη και παρ’όλο που την πήγα σε επικών διαστάσεων μαλακία, δείχνει πρόθυμη να ξαναβγεί μαζί μου. (Αν και ψιλιάζομαι πως το σινεμά ψιλοαποκλείεται την επόμενη φορά) :P
Ξανά μανά : ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ!!!
ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΟΜΩΣ «ΤΟ ΚΑΚΟ». ΕΛΕΓΕΙΑ!

Wednesday, April 18, 2007

Άρχισαν οι δίαιτες!

Η κυνηγετική περίοδος ξεκίνησε. Οι διαφημιστές στρώθηκαν στη δουλειά. Τα ινστιτούτα έφτιαξαν τους νέους καταλόγους τους. Παράγγειλαν τα νέα μηχανήματα. Και οι κράχτες ξεχύθηκαν στους δρόμους εις άγραν νέων θυμάτων. Ladies and gentlemen the hunt for the fat ass is on! FIGHT!
Είναι σχεδόν έθιμο πλέον (μπορεί να το θεσμοθετήσει και ο Χριστόδουλας) μετά το Πάσχα να ξεκινάει το κυνήγι του χοντρού (_|_). Έξυπνα συνθήματα, πιασάρικα και υποβλητικά βομβαρδίζουν τους απανταχού "υπέρβαρους" προσπαθώντας να τους δημιουργήσουν τύψεις και κόμπλεξ, ώστε να πάν να καταθεσουν τα λεφτάκια τους στα ινστιτούτα αδυνατίσματος. Κανείς δεν τους ενημερώνει βέβαια ότι το μόνο βάρος που θα χάσουν στην τελική είναι αυτό της δεσμίδας ευρώ στην τσέπη τους.
"Λαμβάνομεν κορασίδα ευτραφή ως μοντέλο του Ρέμπραντ, τριχωτή σαν τη μαϊμού του Ταρζάν και αγάμητη από τότε που ο Παρθενών ήταν στα σχέδια. Την μαλάζουμε, την ιδρώνουμε, την απλώνουμε, την τυλίγουμε σε φύκια Ανταρκτικής κατουρημένα από πιγκουίνο μεθυσμένο με Τεκίλα Μεξικού, την πασαλείβουμε με εκχύλισμα αδενών λοβοτομημένου ιγκουάνα, την ψεκάζουμε με απόσταγμα ιλάνγκ ιλάνγκ, θυμαρίσιου μελιού,παπάγιας, μεταλαγμένου ανανά και μανόγαλου, την βάζουμε κάτω από τον νέο κβαντικό λιποαναλυτικό λιποδιαλυτικό υπερσυμπιεστή Χόφμαν 8ης γενιάς, και από μεσαιωνική γκραβούρα του Σατανά μετατρέπεται εις πιστόν αντίγραφο της Μόνικα Μπελούτσι."
"Έχεις τρίχες;" (έχω η πουτάνα, έχω) "Στο δρόμο σε φωνάζουν Αζόρ;" (μπουααααα όχι με φωνάζουν αρκούδαααα) "ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΛΥΣΗ! Θα τις διασπάσωμεν, θα τις εξαφανίσωμεν, θα τις ανασκολοπίσωμεν, θα τις εξολοθρεύσωμεν" (τις τρίχες;) "ΟΥΧΙ! Τις πιστωτικές σο υ κάρτες.. ΒΙΚΤΙΜ" . Το νέο μας laser υπερνέας τεχνολογίας κάνει θαύματα! (Το ίδιο και το σκήνωμα του Αγίου Γεράσιμου στη Ζάκυνθο, αλλά αποτρίχωση δεν κάνει ακόμα..).Θα έρθετε και θα πάθετε πλάκα! (από το πόσο γρήγορα θα μας χρωστάτε τις τρίχες της άδειας κεφαλής σας). Θα σας κάνουμε το μ... γυαλί! (Και τι θα το κάνουμε μετά; θα το πηδήξουμε ή θα κάνουμε βιτρό ρε αλάνι;). Θα σας αποτριχώσουμε τας αμασχάλας, την κοιλιακή χώρα, το μύστακα, τις φαβορίτες, τα πόδια, τον κώλο,το στήθος (μάγκα άμα έχει τρίχα σε όλα αυτά τα μέρη, μάλλον είναι κλεισμένη σε ζωολογικό κήπο και την ταϊζουν μπανάνες). Αρκεί ίνα υπογράψετε συμβόλαιον εις το οποίον θα μας παραχωρείτε όλα τα περιουσιακά σας στοιχεία, κινητά, ακίνητα, αυτοκίνητα, έμβια, άβια, νεκρά ή ζωντανά. ΕΛΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΡΙΧΩΣΗΣ! (Ωπα ρε, εδώ το απέναντι μαγαζί 2000 χρόνια πασχίζει να μας πείσει για το θαύμα στην Κανά και δεν έχουν πειστεί όλοι, εσύ θες να μας πείσεις με τη μία για το θαύμα της αποτρίχωσης;)
Κλασσική τακτική είναι και η πιεστική διαφήμιση που έχει σκοπό να υποβάλλει το αγοραστικό κοινό σε αδυσώπητες τύψεις! Και να οι κωλάρες οι ζουμερές, να τα βυζάκια τα στητά, να το δέρμα-φίλντισι. "Τις βλέπετε αυτές; ΑΥΤΕΣ θα σας φάνε τα αγόρια άμα δεν έρθετε σε εμάς να σας αφαιμάξουμε τα λεφτά σας." (και πρέπει αυτές να αφαιμάξουν τα δικά μας λεφτά δηλαδή; άσε, με τέτοιους κώλους θα παραείναι ακριβές) "ΕΙΣΤΕ ΧΟΝΤΡΕΣ, ΟΣΑ ΚΙΛΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ. ΕΙΣΤΕ ΑΣΧΗΜΕΣ ΟΣΟ ΩΡΑΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ! ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ. ΟΧΙ ΛΑΘΟΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΠΛΩΣ, ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ" (σταυροφόροι των ωραίων αποτριχωμένων κώλων. Εμπρός παλικάρια να βγούμε στους δρόμους, με λεκιθίνες στα χέρια, με λάδια στους κώλους!). Και βλέπεις κάτι κοπελίτσες σαν τα κρύα τα νερά, με τα κορμάκια λαμπάδες, και πάνε να αδυνατίσουν ρε διάολε. Καλά εντάξει το δικαίωμα στην ηλιθιότητα είναι δεδομένο. Αλλά ρε καλή μου, είσαι 1.80, είσαι 65 κιλά. Και νομιζεις ότι είσαι χοντρή; Δηλαδή σοβαρά,κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις πάχος;εσύ δίαιτα πάχυνσης θες!Πως διάολο σε έπεισαν ότι είσαι χοντρή μου λες; Ή αυτό το άγχος με την κυτταρίτιδα. Νταξ κοπελιά, είναι λογικό να έχεις λόγω ράτσας. Αλλά άλλο το "φαίνεται μονο με μικροσκόπιο" άλλο το "μοιάζω με το πλάσμα από το "The blob". Να έχουμε και αίσθηση του μέτρου. Στο κάτω κάτω το πολύ τέλειο/υπερβολικά αδύνατο/σκουπόξυλο/παιδί της Μπιάφρα δε λέει και πολύ. Δείτε τη Μπελλούτσι! Η γυναίκα έχει κώλο τεράστιο, κυτταρίτιδα αλλά της πάει! :P Επίσης και μεις έχουμε τα στομαχάκια μας αλλά δεν αγχωνόμεθα ιδιαίτερα :P
Και όλα αυτά γιατί; Αδυνατίζοντας εσείς, παχαίνουν οι τσέπες της κ.Ινστιτούτογλου.Που τα μισά της μηχανήματα (ναι αυτά με τους κβαντικούς υπολογιστές, τα υπερλέηζερ και τις τουρμπίνες) είναι συνήθως απλά ανεμιστήρια/καλοριφεράκια (έχουμε πηγές εκ των έσω) τα οποία τα βάφουν διαφορετικό χρώμα στην αρχή της σεζόν και κοτσάρουν και νέο αυτοκολλητάκι.
Μην είστε θύματα (ωπα να και το κοινωνικό μήνυμα του σοβαρού blog). Αμα θέλετε να αδυνατίσετε σταματήστε να σαβουρώνετε 15 πιτόγυρα και 32 πίτσες για πρωινό. Και σταματήστε τα "αχ δε μπορώ, αέρα τρώω και παχαίνω" (όταν λες αέρα εννοείς τον αέρα που αναπνέεις μεταξύ του 2ου και 3ου αγριογούρουνου;-γιατί όταν μασαμπουκώνεις τα γατοκέφαλα ούτε ανάσα δεν παίρνεις)..Μη δίνετε λεφτά στους απατεώνες!Πηγαίντε για κανα περπάτημα ρε! (και όχι, η διαδρομή καναπές-ψυγείο-καναπές δεν συμπεριλαμβάνεται στο "περπάτημα"). Ρίχτε καμια γυροβολιά σε κανα γήπεδο. Εγώ στη βασική εκπαίδευση έχασα 7 κιλά. Τρώγοντας κρουασάν, μακαρονάδες με κιμά (αχ αυτός ο κιμάς του στρατού.. ονειρεμένος..), πίτσες και μπριζόλες (Γκοτζίλα Α ποιότητας). Αλλά η διαφορά ήταν ότι ξύπναγα από τις 5:30 και έτρεχα γύρω γύρω όλη μέρα.Κουνηθείτε λίγο από τον καναπέ και θα δείτε για πότε θα λιώσουν τα λίπια. Και αφήστε τα laser για το Star Trek και το Star wars..
Ηταν ένα κοινωνικό μήνυμα των ανώδυνων ημερολογίων. Με τις υγείες σας!

Monday, April 16, 2007

Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία

- Κύριε στρατηγέ καλημέρα σας
- Καλημέρα παιδί μου, μπούγιουρουμ! Οσγκελντίν! Να σε κεράσω ένα ραχάτ; Πώς από δώ;
- Ξέρετε κύριε στρατηγέ, ήρθα να ζητήσω την άδειά σας να κατέβω υποψήφιος πρόεδρας της δικτατ.. εεε.. δημοκρατίας
- Φατμέε χανούυυμ!!! Έλα δω να ακούσεις τι λέει το ιτς-ογλάν. ΑΑΑΑΑΧΑ.. Φύγε από δω ρε μούργο!
- Ω, σαπριστί! δηλαδή.... όχι;
- Ου ρε ντενεκέ που θα σε κάνουμε και πρόεδρο. Άντε αρκαντάς, πάρ τον μπούλο και άμε στην ευχή του Κεμάλ, μη σε πάρει ο σεϊτάν και σε σηκώσει!
Μετά τη συνάντηση ο στρατηγός συνοφρυώνεται. Τα σμιχτά του φρύδια κλείνουν πάνω από τα γκριζογκρίζα μάτια του. Τηλέφωνο.
- Αχμετ! Ελα ρε , τι λέει;
- Καλά στρατηγέ μου, εδώ, τρώω ένα πιλαφάκι στον οντά μου.
- Ατζέμ; (το ατζέμ της Αχμέταινας γαμεί)
- Ατζέμ!
- Βάλε δυο μερίδες, βάλε και κανα σουτζούκ καυτερό να ψήνεται και έρχομαι
- Μάλιστα στρατηγέ μου. Θα φωνάξω και την Αϊσέ χανούμ να μας χορέψει
- Όχι αυτήν αρκαντάς, βρωμάει παστουρμά. Φέρε την Σεράχ!
- Αυτή από το τραγούδι της Αρβανιτάκη χανούμ;
- Ναι γιαβρίμ!
- Εγιουα εφέντη, σε περιμένω
Μεταξύ ατζέμ, κεμπάπ και κιοφτέ, ο στρατηγός και ο Αχμέτ, κανονίζουν μια ωραιότατη και αυθόρμητη διαδήλωση γιατί ο κόσμος πρέπει να ξεσηκωθεί εναντίον του ισλαμιστή παπαρίδη που πάει να μας γίνει πρόεδρος και να μας φάει τα μπακίρια και τα γρόσια.
Εν τω μεταξύ τραβάμε και μια μήνυση σε αυτόν που αποκάλεσε τον Οτσαλάν "κύριο", γιατί προσβάλλει τα χρηστά ήθη. Σαν να κάνει μήνυση ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου στον Καραμανλή επειδή είπε "ο κύριος Ξηρός".
Όλα αυτά συμβαίνουν στη γείτονα χώρα που πάει να μας φάει τα πρωτιά ως γεννήτωρ της Δημοκρατίας. Μιλάμε τέτοια δημοκρατική συνείδηση, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία μα τον Όσιο Κεμάλ τον Ασκητή. Και μεις, πάλι πανευρωπαϊκοί πρωταθλητές, κρατάμε μοναχικά μετερίζια υποστηρίζοντας την είσοδό τους στην Ε.Ε μη χάσουμε. Όλα τα χε η Ε.Ε, ο φερετζές της έλειπε. Είμαστε και μεις κάτι πρόβατα όμως, αλλιώτικα. Έτοιμα για σφαγή. Έχουμε μεγάλο κόλλημα με τον Μαστοράκη που έκανε εκπομπή στη χούντα, αλλά πανηγυρίζουμε όταν οι αρχηγοί μας πάνε και καταθέτουν στεφάνια στον Κεμάλ, ή όταν πίνανε καφεδιές με τον Ετσεβίτ. Οι δίπλα χρωστάνε ρε. Χρωστάνε πολλά. Ιστορικά, ηθικά, δημοκρατικά, με χίλιους τρόπους χρωστάνε. Και μεις επιμένουμε να τους ξερογλείφουμε, να τους καλοπιάνουμε και να τους στήνουμε να μην πω τι. Όλα αυτά σε μια κακώς εννοούμενη πολιτική προσέγγισης και "φιλίας". Με τα ζεϊμπέκικα και τις κουμπαριές, με τους ποδοσφαιρικούς αγώνες και τις φιέστες δε γίνεται φιλία ρε. Τους κάνουμε τα χατήρια με τη λογική ότι θα καλοπιαστούν και θα μας αφήσουν ήσυχους. Ρε πάτε καλά; Άμα δούλευε το σύστημα, θα στέλναν οι μακρονησιώτες τουλούμπες και τρίγωνα Πανοράματος στην Ε.Σ.Α και θα τους ελευθέρωναν. Θα φτιάχναν οι Εβραίοι πρέτζελ στο δοιηκητή του Άουσβιτς και δεν θα τους έκαιγε. Θα στέλναν οι Παλαιστίνιοι μπακλαβά (ω τι είπα τώρα.. με έπιασε λιγούρα) με φύλλο Βηρυττού στον (νυν φυτό) Σαρόν και δεν θα τους πετσόκοβε.
Η τακτική του "χαϊδεύω την τίγρη που έχει να φάει 2 μήνες για να μη με δαγκώσει" μάλλον -μάλλον λέω- -διότι ως γνωστόν από γεωπολιτική σκαμπάζω ένα @ και ένα μύδι- δεν είναι και τόσο προσοδοφόρα. Ειδικά για μια χώρα όπως το λίκνο της Δημοκρατίας δίπλα μας.
Δηλαδή όχι πείτε μου ειλικρινά, αν εδώ οργάνωνε στρατιωτικός αρχηγός (π.χ ο Γιάγκος ο ΑΓΕΑ) διαδήλωση εναντίον του Παπούλια, δεν θα έπεφταν βρωμόγελα και καντήλια απο παντού; Αν βγάζαμε στα παράθυρα καναν Πατακό να μας μιλήσει για το πολίτευμά μας δε θα πετάγαμε γιαούρτια; Δε θα βρίζαμε μέχρι του χρόνου του αγίου Νεκταρίου (μεγάλη η χάρη του..). Ε αυτούς που τα κάνουν επι καθημερινής βάσεως πώς στο διάολο τους έχουμε στα ώπα ώπα; Ή στραβός είναι ο γιαλός, η στραβά αρμενίζουμε..
Τσιφτετέλληνες..

Saturday, April 14, 2007

Το καλοκαίρι θα φοράνε χιτώνες οι τρελλές

Σέβομαι, εκτιμώ και αγαπώ ιδιαίτερα την Αρχαία Ελλάδα και το πνεύμα της. Με συναρπάζει και με παρασέρνει το να διαβάζω κάτι που έχει σχέση με αυτή την περίοδο. Ορισμένες φορές έχω μπλέξει σε πολύ έντονες συζητήσεις με ανθρώπους απαξιωτικούς και ισοπεδωτικούς όσον αφορά ο,τιδήποτε αρχαιοελληνικό. Ειδικά όταν έμπαινε στην κουβέντα το θέμα της θρησκείας και του αποδεκτού ή όχι ομοφυλοφιλίας. Δεν είναι αυτό το θέμα μου όμως εδώ. Τους γουστάρω απείρως τους αρχαίους. Είχαν κότσια και μυαλό τα παλλικάρια. Είχαν χίλια καλά και χίλια κακά και δεν είχαν κανενα πρόβλημα με αυτά. Ήταν, μεταξύ πολλών άλλων, ακομπλεξάριστοι άνθρωποι. Πρακτικοί, οξυδερκείς, με ένα ιδιαίτερο είδος χιούμορ και μια εκπληκτική ευστροφία. Αγαπούσαν τη ζωή και τις χαρές τις, αποδεχόντουσαν τις λύπες και τις καταστροφές. Με ενθουσίαζε πάντα η τέχνη τους. Από τις λιτές,στρατιωτικές σπαρτιατικές αναπαραστάσεις μέχρι τα ασύγκριτα γλυπτά του Παρθενώνα. Από τις τοιχογραφίες της Μινωικής Κρήτης μέχρι τα κυκλαδίτικα γλυπτά που άνετα θα είχαν θέση σε μουσεία μοντέρνας τέχνης. Με παθιάζουν τα κείμενά τους. Δεν είμαι ειδικός, ούτε έχω διαβάσει τα άπειρα, αλλά κάθε φορά που διαβάζω ένα αρχαίο κείμενο (δυστυχώς πάντα μεταφράσεις) πάντα εκπλήσσομαι από το τι κατέβαζαν τα ξεράδια τους. Από τα καθαρά μυθολογικά του Ησίοδου και του Όμηρου, στις ιστορίες του Ηρόδοτου και του Θουκυδίδη, στην τρομερή γραφή του Αριστοτέλη και το απίστευτο γέλιο του Αριστοφάνη. Και φτάνουμε και στο ψητό.. Ακόμα και τα ρούχα τους με εντυπωσίαζαν. Η μόδα τους. Οι τόσο απλοί και λιτοί χιτώνες. Έχετε παρατηρήσει ποτέ γυναικεία αγάλματα?Ναι είμαι σίγουρος .Προσωπικά δεν έχω δεί ποτέ ρούχα τόσο καλόγουστα και –ναι ρε γιατί όχι- σέξυ . Σε μια μεθυσμένη κουβέντα ένα Σάββατο μεσημέρι στο Μοναστηράκι,στο Δια Ταύτα, με ένα φίλο καθόμασταν και σκεφτόμασταν πως θα ήταν τα Μεγάλα Παναθήναια. Η μεγάλη Πομπή με τον Πέπλο της Αθηνάς .Και με τις Αθηναίες καλλονές των καλών οικογενειών να παρελαύνουν απαστράπτουσες με τα καλύτερα φορέματά τους. Μπορεί οι μεγάλοι μοδιστροινα ήρθαν κατι χιλιάδες χρόνια μετά, αλλά η χάρη και η ομορφιά που εκπέμπουν π.χ οι Καρυάτιδες είναι άλλο πράμα (και που να τις βλέπαμε live –από κάτι περιγραφές ήταν μούνοι οι Καρυάτιδες. Και φτιασιδωμένες μέχρι εκεί που δεν πάει). Βλέπω πάντα τις τελετές αφής της Ολυμπιακής φλόγας τίγκα στην ανατριχίλα. Ειδικά η Προκοπίου, να ναι καλά η κοπέλα, έχει γεννηθεί σε λάθος χιλιετία. Τι ομορφιά είναι αυτή. Εντάξει τι να πω..Και πείτε με και κολλημένο, μαλάκα αρχαιολάτρη. Ο καθένας έχει τα κολλήματά του και εμένα είναι αυτό.
Και έχει πάρει το αυτί μου σε ειδήσεις και στο νετ τώρα τελευταία ότι μεγάλοι μόδιστροι haute couture και λοιπά και λοιπά ,έκαναν μια στροφή και εισάγουν στη μόδα νέο ύφος, επηρρεασμένο σαφέστατα και προφανώς από την Αρχαία Ελληνική μόδα. Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μου φυγε το τσιγάρο και παραλίγο να κάψω και τον καναπέ ρε διάολε. Σανδάλια, φορέματα που όχι μοιάζουν αλλά ΕΙΝΑΙ χιτώνες. Κοσμήματα ,αξεσουάρ και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Και κει στράβωσα. «Ώπα ρε ψυχάκια,γιατί στράβωσες ενώ τα γουστάρεις όλα αυτά?» θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο. Εξηγούμαι όμως :
Δεν στράβωσα 100% αλλά ως ένα σημείο. Γιατί αν πέρισυ το καλοκαίρι βλέπαμε γυναίκα να φοράει σανδαλάκι θα αρχίζαμε τα αστεία με τους γερμανούς τουρίστες και την κάλτσα. Και φέτος τις βλέπω όλες καμαρωτές καμαρωτές να φοράνε σανδαλάκι πέτσινο στην παραλία και να μου το παίζουν κόρες τις Αφροδίτης και να έχουν φαντασιώσεις ανάδυσης από τα κύματα, και δίπλα έναν Άρη απο αριστερά και έναν Άδωνη απο δεξιά να τις πασπατεύουν. (Φυσικά το οτι την Αφροδίτη την βόλευε επί σειρά ετών ο κουτσός και κακάσχημος Ήφαιστος είναι μια λεπτομέρεια που θα προτιμήσουν να ξεχάσουν –όσες την γνώριζαν τέλος πάντων). Από τη μία γουστάρω πολύ να δω γυναίκες όμορφες ντυμένες μέσα στα λευκά φορέματα με πτυχώσεις κλπ αλλά από την άλλη χαλιέμαι γιατί όλα θα γίνουν σε ένα κλίμα μοδάτου προβατισμού.
Μπορεί να λέω βλακείες, να έχω το άπειρο άδικο αλλά δεν είναι μαλακία τους χιτώνες που αγοράζαν μόνο οι ξένοι από την Ηφαίστου για καμιά 15αριά-20 έουρος να τους δούμε φέτος στην Ερμού να πουλιούνται σε εξωφρενικές τιμές και να μαλλιοτραβιούνται για το ποια θα πρωταγοράσει; (Ναι οκ ξέρω πως δεν θα μαλλιοτραβιούνται αλλά πρέπει να πώ και την υπερβολή μου, δεν μπορώ.)
Αυτό με χαλάει μωρέ. Η τυφλή υπακοή σε μια παροδική μόδα που φέτος λέει κάτι καραγκιοζιλίκι και του χρόνου το βγάζει θεϊκό, απαράμιλλο και «τρέντυ» .(Πόσο σιχαίνομαι αυτή τη λέξη...) Γενικότερα με τη μόδα δεν τα είχα ιδιαίτερα καλά. Έπαιρνα πάντα πράγματα που άρεσαν σε μένα χωρίς να κάτσω να ασχοληθώ για το αν ήταν μέσα στη μόδα. Και πάντα είχα ένα κόλλημα με τις μάρκες. Αντίστροφο κόλλημα. Πολλές πωλήτριες με έχουν κοιτάξει σαν εξωγήινο όταν έλεγα αττάκες του στυλ «ναι ωραίο το πουκάμισο αλλά δεν θα το πάρω γιατί έχει τη μάρκα γραμμένη στο στήθος». Φοβερό κόλλημα αυτό. Δεν γουστάρω να γράφει τίποτα όσον αφορά μάρκες πάνω στα πουκάμισα ή στα μπλουζάκια μου. Δυστυχώς στα παντελόνια δεν την γλυτώνεις, ούτε στα αθλητικά παπούτσια. Γαμώτο.Αλλά μην ξεφεύγω από το θέμα.
΄Έτσι που λέτε, τις βλέπω το καλοκαίρι να βγαίνουν όλες με τις χλαμύδες και τα σανδάλια στους δρόμους ,εγώ από τη μία να γουστάρω και να χαζεύω και από την άλλη να θέλω να τις πλακώσω στα χαστούκια. Ναι, ξέρω περισσότερο θα γουστάρω αλλά και πάλι θα έχω τις αντιρρήσεις μου και τους ενδοιασμούς μου. Όχι για το οτί «εκμεταλλεύονται και ξεφτιλίζουν την ιστορία μου πουλώντας την» και λοιπές μαλακίες. Ίσα ίσα αξίζει και πρέπει να προβληθεί η αρχαία ελληνική μόδα. Το ξανάπα, είναι γαμάτα τα γυναικεία ρούχα τους. (Φαντάζομαι πως είναι λίγο δύσκολο να βγουν αντίστοιχα αντρικά ρούχα αλλά ποτέ δεν ξέρεις .Έτσι και δω αντρική χλαμύδα στα μαγαζιά, τι να πω..  ) . Θα χαλιέμαι γιατί θα γίνεται –κατ εμέ- με λάθος τρόπο και αφορμή. Ναι είμαι ελαφρώς παράλογος τώρα. Θα έπρεπε να με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και όχι η αιτία .Και αν γίνει κάτι που θα μου αρέσει ως αποτέλεσμα και θα το γουστάρω, γιατί να με χαλάσει η αιτία? Τι να κάνω έτσι είμαι. Μου κόλλησε τώρα στο ξεράδι. Μπορεί και να ξεκολλήσει. Πάντως ένα έχω να πω : Είδα την..μισό θα θυμηθώ πως την λένε..γμτ...αυτή που έπαιζε την Amidala στο Attack of the Clones, την είδα που λέτε με χλαμύδα και κοσμημα με μαίανδρους αν θυμάμαι καλά και το σαγώνι μου έκανε γκελ στο πάτωμα. Αυτά είναι. Τρέχτε λοιπόν, αφήστε με εμένα να γκρινιάζω, και αγοράστε χλαμυδοειδή και χιτονωειδή φορέματα. Και σανδάλια. Αλλά μην τη δείτε όλες Αφροδίτες και Αθηνές (οι πιο κουλτουριάρες) ,έτσι? Τουλάχιστον είναι καλύτερη μόδα από το ταγάρι και την μάλλινη φούστα (που το θυμήθηκα τώρα αυτό), ή τα «στρατιωτικό look» και άλλες λοιπές κακογουστιές (για εμένα). (Ελπίζω όμως καναδυό συγκεκριμένες που μου ήρθαν στο μυαλό τώρα να μην την ακολουθήσουν αυτή τη μόδα με τους χιτώνες, γιατί έτσι και τις δώ με τέτοια ρούχα..)