Friday, September 21, 2012

Μαγαζιά βέρσιον 2- Τα μπιστρό

Θυμόμαστε όλοι νομίζω το πραγματικά καταπληκτικό άρθρο που είχα γράψει το καλοκαίρι για τα μαγαζά του καλοκαιριού.
Εκεί ως συνήθως έκραζα τις γνωστές αμετροέπειες των διάφορων δημοσιογράφων που από ούλτρα μεγαλοδημοσιογράφοι ολκής και λαϊφ στάϊλ τώρα που έκλασε πόμολα το σταϊλ δεν έχουν καν λαϊφ, έγιναν "απλοί" κειμενογράφοι για μεταμοντέρνες νεοταβέρνες και σικ τρύπες στο άστυ.

Δε μπορώ ρε συφιλιάζομαι. 
Διάβασα πριν λίγο για ένα μαγαζάκι στο κέντρο. Είχε μια συμπαθητική φωτογραφία με ένα απλό μπάρ με διάφορα κρασιά.
Το κύριο ατού του ήταν ότι "μοιάζει με γαλλικό μπιστρό".
Πρώτον, φαίνεται ότι ο δημοσιογράφος απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. 
Θεωρητικά δηλαδή σε αυτούς τους τύπους που τους αρέσουν τα γαλλικά μπιστρό.
Μέτρα με και εμένα σε αυτούς. Γουστάρω.
Τα προβλήματα αρχίζουν από κει και πέρα, επειδή προφανώς απευθύνεται σε ανθρώπους που θα ήθελαν κάποια στιγμή στη ζωή τους να πάνε σε γαλλικό μπιστρό αλλά δεν έχουν καταφέρει ούτε να δουν την εξιδανίκευσή του σε ρομαντικές ταινίες του γαλλικού νεοτέτοιου (ενός πραγματικά συγκλονιστικού κύματος στην ιστορία της τέχνης, αισθάνομαι ντροπή που ακόμα δεν έχω δει τίποτα).
Και αρχίζει η γλυκαναλατιά τώρα.
Απευθύνεται και σε αυτές τις ρομαντικές ψυχές που ακούν Nouvelle Vague και νομίζουν ότι το Too drunk to fuck είναι δικό τους τραγούδι (φέρτε μου κάτι αιχμηρό να μπήξω με δύναμη σε κάποιο ζωτικό όργανο το οποίο δε θα με σκοτώσει γρήγορα αλλά αργά και βασανιστικά ώστε να ξεχάσω τουλάχιστον για όσο διαρκεί ο επιθανάτιος ρόγχος την ανάμνηση αυτής της αττάκας).
Τις ψυχές που με το που βρέχει τις πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία και κοιτάνε τις σταγόνες της βροχής με το απλανές βλέμμα του τύπου που μόλις πλήρωσε την τελευταία δόση για το σπίτι που έχτιζε 20 χρόνια το βλέπει να καίγεται. Τις ψυχές αυτές που νομίζουν ότι το Παρίσι είναι κάτι σαν το Ελ Ντοράντο της αγάπης και του ρομαντισμού και τη Σάνγκρι Λα του Πάθους, εκεί που θα βρουν έναν πραγματικό γάλλο εραστή να της μυήσει στα μυστικά της λαγνείας, του ανομολόγητου έρωτα και του σκόρδου σε όλες τις γαμωσυνταγές. Α ναι και επιτέλους, όποτε πηδάνε οι Γάλλοι δεν υπάρχει ασπρόμαυρος ακορντεονίστας παραδίπλα. Έλεος
Και επανέρχομαι στα μπιστρό.
Μπιστρό δεν είναι ένα μαγαζί που έχει μεγάλη κάβα σε κρασιά. Μόνο.
Μπιστρό δεν είναι ό,τι γουστάρουμε να είναι. Όπως δε μπορείς να πεις και για τα Σουβλάκια του Γιώργη στην πλατεία της Πεντέλης ότι θυμίζουν κλασσικό σουσομάγαζο του Τόκυο.

Π.χ για να "θυμίζεις" μπιστρό ε να πάρε ιδέες : 




Όπως βλέπεις αγαπητέ αναγνώσθα, πρόκειται περί τρουπών μεν, γλυκούλικων δε μαγαζακίων που φέρνουν σε ΤΑΒΕΡΝΑ ρε! Ενίοτε πιο εκλεπτυσμένη όπως το πρώτο, ενίοτε πιο κλασσική όπως το τελευταίο. Είναι μαγαζάκια με φθηνό φαγητό, αρκετά κρασιά (ενίοτε και λίγα) 
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ "ΘΥΜΙΖΕΙ" ΜΠΙΣΤΡΟ 

Εξακολουθεί να σε τρώει το λαϊφστάϊλ παρόλο που σου λείπουν 99 ευρώ για να βάλεις στην άκρη κατοστάρικο. 
Γιατί ρε φίλε περιγράφεις το μαγαζί ως κάτι που δεν είναι;Αφού μια χαρά μαγαζάκι είναι και από μόνο του. Είναι σα να λες έναν μελαχροινό ξανθό για να ψαρέψεις κόσμο.

Αμα πια.
Γράψε κάτι άλλο.
Σύγκρινέ το με κάτι άλλο.

Ή τουλάχιστον βάλτε έναν ασπρόμαυρο ακορντεονίστα στη γωνία να παίζει, μπας και θυμίσει λίγο μπιστρό.








Wednesday, September 05, 2012

Άει σιχτίρ

Όχι δεν εννοώ το σεμνό και ταπεινό βλογ του Ζαφέωδα . Εννοώ αυτά που θα κατεβάσω τώρα και που τα μαζεύω όλο το καλοκαίρι.

1. Ρε βόδια στους δρόμους πάτε καλά; Έχετε ξεφύγει τελείως; Έχω παρατηρήσει στατιστική αύξηση χαζομάρας εν κινήσει μεγαλύτερη από αυτής της αύξησης αιθαλομίχλης με την έλευση της βιομηχανικής επανάστασης. Ναι είσαι μάγκας οδηγός και πας το μηχάνημα με τα μπούνια (είτε έχεις Πόρσε είτε Panda) και ναι αυτή η μαλακία το YOLO τραβάει τους επίδοξους νικητές Darwin awards ως μπλε λάμπα τα κουνούπια, αλλά γουαδαφακ ρε; Τι προσπεράσεις πάνω σε στροφή χωρίς ορατότητα (το χιτάκι του φετινού καλοκαιριού στη "εθνική" Κορίνθου-Πατρών και μέχρι Κυλλήνη. Τι κάθετη εφόρμηση στην εθνική (αυτό μετά την Πάτρα όπου οι ντόπιοι θεωρούν ότι θα τους δεις στα 2 μέτρα και θα προλάβεις να κόψεις). Κόκκινα φανάρια; Ας γελάσω. Δύο φορές κόντεψα να γίνω μύξα με κάγκουρες πάσης ηλικίας. Ο ένας θεώρησε ότι το κόκκινο φανάρι για να στρίψει αριστερά (σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας) ήταν προαιρετικό οπότε τον βρήκα μπροστά μου κάθετα στην αριστερή λωρίδα και αν υπήρχε κόσμος στη δεξιά ακόμα θα προσπαθούσαν να μας ξεμπλέξουν. Στο δευτερόλεπτο που έγινε αυτό πρόλαβα να δω την έκπληκτη φάτσα του αληταρά μπάρμπα να με κοιτάει σα χαζός με ύφος "Α! Περνάνε και από δω αυτοκίνητα; δεν το ξερα". Ο δεύτερος ήταν ένας κάγκουρας στο φανάρι της βιομηχανικής ζώνης στην Πάτρα, το οποίο έγινε κόκκινο και εγώ σταμάτησα. Από συνήθεια κοίταξα καθρέφτη και τον είδα να έρχεται πάνω μου με 800 και πάλι τελευταία στιγμή έκανα άκρη. Το φαρμάκωσε το κοκκινάκι για πλάκα. Πρόσεχε, όχι "πορτοκαλί που μόλις έγινε κόκκινο και ισα που προλάβαμε". 
Στην Αττική οδό δε, γιούχου. Είχαμε τη γκομενα που έβαζε λιπ γκλος και της έφυγε το αυτοκίνητο δεξιά, είχαμε τον τύπο με τη βέσπα που έστελνε sms με το αριστερό ενώ προσπαθούσε να την κρατήσει να μην του φύγει με το δεξί, έχουμε και τους τύπους με τα τζιπ οι οποίοι πρέπει να πιστεύουν ότι και με νταλίκα να τρακάρουν, δε θα πάθουν τίποτα, οπότε οδηγούν ανάλογα.
Μετά έχουμε τους ερεθισμένους (sic) νεαρούς οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορούν να κρατήσουν αυτοκίνητο που πάει με 160 και πρέπει να σταματήσει ξαφνικά. Φυσικά το ότι ξέρεις να πατάς το γκάζι δε συνεπάγεται ότι ξέρεις να κουμαντάρεις το αυτοκίνητο, πράγμα που πολλοί δυστυχώς μαθαίνουν με τον κακό τρόπο, αγοράζοντας στην καλύτερη τίποτα οικόπεδα αριστεροδεξιά του δρόμου, στη χειρότερη τίποτα οικόπεδα εν τόπω χλοερώ. Και το κακό είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ δε φαίνεται να μαθαίνει από όλα αυτά που ακούει να γίνονται τριγύρω. Λύση φυσικά και δεν υπάρχει (όχι υπάρχει, αλλά κανείς δε θέλει να την εφαρμόσει) και το μόνο που θέλω να γλυτώσω ρε καραγκιόζηδες είναι να μη με πάρει κανας δολοφόνος στο λαιμό του. Από δικιά μου μαλακία, ας πάω. Το δικό μου το κεφάλι θα φάω άμα είμαι ζαβός. Τους άλλους ρε παλιοξεπλένηδες ποτέ σας δεν τους σκέφτεστε. Α σιχτίρ

2. Οι δήθεν κυριλλέ γκόμενες στα νησιά. Είμαστε με ένα φιλαράκι για 4 μερούλες σε νησί. Έχουμε αράξει στις ξαπλώστρες μας και έρχονται δίπλα 3 τσούπρεεες.. Οι δύο πολύυυυ καλές, η μία, οκ, 1/2 μπουκαλάκι τεκίλα. Και παίρνει κάποιος τηλέφωνο την τελευταία. Και αρχίζει η άλλη να λέει και μάλιστα αρκετά δυνατά.
 "Ναι ναι έχω έρθει με την τάδε και μια φίλη της μοντέλο. Άσε άσε, τι πέσιμο μας έχουν κάνει. Δεν ξέρω ποιον να πρωτοδιαλέξω. Όχι βρε δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα. Ε να ήταν κάτι συνομήλικοί μας χτες ωραία παιδιά και ευχάριστα, αλλά τώρα να, χωρίς καλή δουλειά, από το Κερατσίνι, ε νταξ μωρέ.Ε ναι ναι, αν ο άλλος φαίνεται ότι δεν έχει τον τρόπο του να σε βγάλει και μια έξω να σε κεράσει ένα φαϊ, ένα ποτό σε ένα καλό μαγαζί τι να τον κάνεις; Σιγά μην ασχοληθούμε με τους γκόμενους του χιλιάρικου. Ε ναι η άλλη είναι μοντέλο σου λέω,με τέτοιους θα μπλέκει; Θα θες να πας σε κανα Island, σε κανα Ακρωτήρι και θα σου αρχίζει τα "να ρε μωρό να μείνουμε σπίτι να δούμε καμιά ταινία γιατί είμαι κουρασμένος". χαχαχα ναι ναι.. ναι" κλπ κλπ. Καταλαβαίνεις τώρα στυλάκι. Και άντε, ας παραδεχτώ έτσι επειδή είμαι καλός σήμερα ότι οκ, είσαι μια γυναίκα που τα βγάζει και έχεις απαιτήσεις και καλά κάνεις γιατί είσαι και ωραία και θες να βρεις ο,τι καλύτερο μπορείς. Όταν μωρή πατόζα μετά σας είδα και τις τρεις να βγαίνετε από σκηνή 1x1 στο κάμπινγκ και να μετράτε τα πεντόευρα για να φάτε ένα γύρο στο πόδι, μου ρθε να έρθω να σας πλακώσω στις κουτουλιές. Και οκ η άλλη όντως έμοιαζε με μοντέλο (έχω πικάντικες φωτογραφίες από την επίδειξη κώλου που έκανε στην παραλία, κοιτώντας μάλιστα αν την κοιτάνε). Εσύ που είχες και τις απαιτήσεις, είσαι και εντελώς νορμάλ κοπελίτσα (ρε τι ευγενικός που είμαι σήμερα) και άφραγκη. Α σιχτίρ που μου θες και συ τον Σεϊχη, που πήγες διακοπές με ένα 20ρικο στην τσέπη. Και δε σου κάνουν και οι "γκόμενοι του χιλιάρικου". Έτσι για την ιστορία, τα παιδιά που λέγαν που τους την είχαν πέσει και δεν τους έκαναν, ήρθαν μετά στην παραλία και τις βρήκαν. Ήταν 3 παλλικαράκια, μια χαρά. Και ψηλοί ήταν και γυμνασμένοι ήταν και ωραίες ατάκες τους έλεγαν, κομπλέ. Αλλά "ήταν του χιλιάρικου". Α σιχτιρ μωρή καγκούρω.

3. Τα καμάκια/κάγκουρες/πηδίκουλες. Ρε παιδιά, πραγματικά, λύστε μου μια απορία : Κατάφερε ποτέ να πηδήξει κανείς μαρσάροντας τελειωμένο παπί μπροστά σε γυναίκα; Αμ ο λασπωτήρας για μαλλί; Είχα την εντύπωση ότι οι Χετταίοι είχαν εκλείψει. Αλλά υπάρχουν ακόμα, όχι μόνο Χετταίοι αλλά και καραφλοχαίτουλες οι οποίοι σκάνε μύτη για καμάκι με ύφος "Είμαι το δώρο του όποιου θεού πιστεύεις για τις γυναίκες. Ακόμα και αν δεν πιστεύεις,θα σου φτιάξω εγώ έναν θεό που θα με κάνει δώρο στις γυναίκες". Θυμήθηκα τις ένδοξες αρχές των 90's σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Άκουσα άνθρωπο να λέει (προφανώς μέγας γνώστης της γυναικείας ψυχολογίας) το απίστευτο "Πρέπει να σαι κουρασμένη γιατί όλο το βράδυ γυρνάς στο μυαλό μου".  Τι διάολο έχει βγει βιβλίο "Πως να μη πηδήξετε ποτέ και άλλες ιστορίες τρόμου";  Όχι δηλαδή αν όντως αυτός έριξε γυναίκα έτσι, τη συγκεκριμένη πρέπει να την προσέχετε όταν χειρίζεται μαχαιροπήρουνα, μη βγάλει κανα μάτι αντί να βάλει τη μπουκιά στο στόμα. Α σιχτίρ ρε, όσο AXE και να βάλεις (και βάζουν ΠΟΛΥΥΥΥ), δε θα σου πέφτουν οι γυναίκες από τον ουρανό όπως στη διαφήμιση. 

4. Οι αφυπνισμένοι ξερόλες φιλόσοφοι. Το τι μαλακία πιστεύει ο κόσμος, το βλέπουμε απο δω και απο κεί. Άλλο να το βλέπεις γραμμένο όμως, άλλο να το ακούς σε κουβέντα από δίπλα σου από ανθρώπους που φαίνονται νορμάλ. Ρε τι διαστημόπλοια, τι σκοτεινές δυνάμεις, τι γενετικά πειράματα, τι νάνοι,δράκοι,δαίμονες,τζίνια, εφρίτ, προφητείες και άλλα τέτοια που ακούς από ατομάκια 25 χρονών, δε λέγεται. Σε αυτούς μαλάκα μου αν δώσεις να διαβάσουν Wheel of time ή A song of ice and fire, παίζει να πιστέψουν ότι έχουν γίνει στην πραγματικότητα.

5. Οι τρέντουλες με το Game of thrones. Δε μπορώ άλλο, έλεος πια. Α σιχτιρ, δε θέλω καν να περιγράψω

6. Το κερασάκι στην τούρτα : Oι Red hot chili peppers. Παίζει να είναι η χειρότερη συναυλία που χω πάει, χειρότερη ίσως και από μια των Paradise Lost στο Ρόδον, που ο Holmes τραγούδαγε και έψαχνε τις τσέπες του. Είναι αίσχος συγκρότημα τέτοιας εμβέλειας να έχει μηδενική επαφή με τον κόσμο και να ΜΗΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΡΗΜΑΔΑ Η ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Ήμουν αρένα, στην ευθεία των ηχείων, σε καλή απόσταση και κιθάρα σε όλη τη συναυλία δεν κατάλαβα αν έπαιξε εκτός από 3-4 λεπτά συνολικά. Αίσχος. Τέτοια παραγωγή ούτε σε πανηγύρι στο 23ο χιλιόμετρο εθνικής οδού Άνω Αρχιτέτοιας. Έξτρα μπινελίκια στις γκόμενες που πάνε σε συναυλία ροκ συγκροτήματος, στην αρένα , με σαγιονάρες. Και μετά γκρινιάζουν ότι τις πατάνε. 
ΟΞΩ ΡΕ!

Ε, γύρισα κεφάτος και με την ηλιόλουστη προσωπικότητά μου να χαρίζει φως και χαρά.