Thursday, September 04, 2014

Επιστροφή στα όπλα

Αναγνωστόνια μου. Πουλάκια μου. Μικροί καθημερινοί είρωνες του διαδικτύου. 
Επέστρεψα. Ω ναι, έφυγα, χαρήκατε, πανηγυρίσατε, κάνατε λιτανείες, πορείες και ψήσατε ανίερα μαντζούνια υπό το σεληνόφως μπας και σας λυπηθεί κάποια σατανική θεότητα και με πάρει μια για πάντα, αλλα ως γνωστόν σατανικές θεότητες δεν υπάρχουν οπότε τον ήπιατε με αριστερά φάλτσα.

Έχουν συμβεί πολλά αυτό το καλοκαίρι στη χώρα. Σημαντικά και ασήμαντα. Και εγώ δε σχολίασα επιμελώς τίποτα. Γιατί περίμενα να γεμίσει χολή η χοληδόχος μου δεξαμενή (η οποία ως γνωστόν δεν λέγεται πια "κύστη", γιατί κάτι τόσο μεγαλοπρεπές, τεράστιο και απύθμενο, δε μπορεί απλά να ονομάζεται "κύστη". ). Το κακό είναι ότι τα μισά πλέον τα έχω ξεχάσει αλλά θα προσπαθήσω εδώ και τώρα να πετάξω μερικά -ως συνήθως- πνευματώδη του κερατά σχόλια για μερικά πράγματα που διάβασα, είδα, άκουσα και με έκαναν να θέλω να καρφώσω μπετόβεργα στο μετωπιαίο μου λοβό (οκ μερικές φορές και στους μετωπιαίους λοβούς άλλων).

Σε περίπτωση που δεν το πήρατε χαμπάριον, μια εταιρία έκανε δώρο σε 5 παραλίες, συσκευές που βοηθούν ανάπηρους να κάνουν και αυτοί το μπανάκι τους στη θάλασσα όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι που τυχαίνει να μπορούμε ακόμα να χρησιμοποιούμε τα ποδαράκια μας και τα χεράκια μας. Έτσι, πήγαν στη Νέα Μάκρη να το εγκαταστήσουν, αλλά εκεί βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια στρατιά ενεργών πολιτών που δεν ήθελαν να τους χαλάει τη μόστρα στην παραλία ΤΟΥΣ ένα τέτοιο άσχημο μηχάνημα, άλλωστε "ποιος θα το χρησιμοποιεί;" και άλλα τέτοια. Εφεραν το λιμενικό, έκαναν τη φασαριάρα τους και σα γνήσιοι εϊτίλες ελληνάρες, κατάφεραν να τους διώξουν. Καλοκαιρινό βραβείο λοιπόν Υπανθρωπότητας και Καθαρματοσύνης στην τσακαλοπαρέα της Νέας Μάκρης με τα υψηλά αισθητικά στάνταρ και την έντονη αίσθηση της ευθύνης του πολίτη. Έτσι παλλικάρια και κυρίες μου! Έτσι! Έξω η κακογουστιά από τις παραλίες μας. Δε φτάνει που είναι κακόγουστες οι πόλεις μας, δε φτάνει που είναι κακόγουστα τα αυθαίρετά μας, τώρα θέλουν και κακόγουστες ράμπες για ανάπηρους στις παραλίες ΜΑΣ. Και που θα πετάμε εμείς τα ποτηράκια του καφέ; Τα αποτσίγαρα; Τις πάνες από τα εγγόνια; Τα μπουκαλάκια του νερού; ΣΤΟΥΣ ΚΑΔΟΥΣ; Τι είμαστε ρε κοθώνια; Μερκελικοί; (Πόυ κακοχρονοναχεις Αγγέλα, από τα 33 μου είχα συνταξάρα από τον ΟΤΕ μετά από 10 ολόκληρα χρόνια σκληρής εργασίας και συνδικαλιστικών αγώνων -φάγαμε γλυκό ψωμί- και ήρθες και μου την πετσόκοψες). 
Που να σας γκρεμίσουν τα αυθαίρετα, αναίσχυντοι. Δε μπορώ πραγματικά να φανταστώ το ποιόν ανθρώπων που θα έκαναν κάτι τέτοιο. Μου διαφεύγει τελείως η ψυχοσύνθεση τέτοιων αρουραίων. Δεν έχω όρεξη ούτε να σας βρίσω. Επίσης το χειρότερο είναι πως δε διάβασα πουθενά αν τους έκραξε κανείς στην παραλία και φρίττω. Βέβαια αν ήταν "ηλικιωμένοι" και λογικά ήταν για μπάνιο από τις 5:30 το πρωί και εξίσου λογικά η εταιρία πήγε νωρίς νωρίς να βάλει το μηχάνημα, όχι κατά τις 12, τότε δεν υπήρχε κανας νέος άνθρωπος εκεί πέρα (που θέλω να ελπίζω ότι θα αντιδρούσε, αν και οι ελπίδες αυτές δεν είναι και τόσο βάσιμες) να τους δώσει φραστική κλωτσιά στις μασέλες. Η απορία μου η μεγάλη όμως είναι άλλη (ώπα σημείωσέ το για σκυλοσουξέ αυτό) : Το λιμενικό γιατί τους έκανε τη χάρη; Τι σκατά σας είπαν ρε λιμενικοί και τους κάνατε το χατήρι ενώ ήταν εξώφθαλμο ότι ήταν ένα τσούρμο ξεπλένηδες με οξεία γκρινίτιδα; ΟΚ εδώ θα δεχτώ ότι μπορεί μεταξύ τους να ήταν κάποιος από την Κορώνη και να σας είπε το σύνθημα "Θα πας να φυλάς τα βράχια στα Ίμια" οπότε πάσο. 
Εν κατακλείδι, να χαρώ εγώ τιμημένα γηρατειά με σοφία, εμπειρία και καλή καρδιά. (Το συμβάν χρησιμεύει ως άλλη μια απόδειξη ότι η ηλικία δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μην είσαι ξεφτίλας).

2. Οι μανάδες με τα παιδάκια τους
Φιλοσοφούσαμε με το Ζάφοντα τον Αύγουστο περί παιδακίων και γονέων κλπ και καταλήξαμε στο εξής, το οποίο βέβαια ήταν δική μου υπόθεση, απλά ο Ζαφ έκανε την επαλήθευση: 
Σημαντικό ποσοστό των ελληνακίων μπόμπιρων, είναι τραγικοί πυρήνες χάους και καταστροφής επειδή οι γονέοι τους αρνούνται να τους μάθουν -ναι από μικρή ηλικία ρε μούσκαροι- ότι υπάρχουν συνέπειες για τα πάντα. Πρόσθεσε και τις κενές γονεϊκες απειλές και έχεις τη βασική μαγιά για να εξελιχθεί το παιδί σου από αγγελούδι σε Τσάκι.  Έτσι λοιπόν για παράδειγμα, μπορεί να είσαι κάπου και να τρώς με την παρέα σου και να έρθει ένα τρίχρονο ξαφνικά, να σου πετάξει κάτω το ποτήρι σου, να σου ρίχνει πατάτες στη μούρι και να αρχίσει να τσιρίζει στο αυτί σου (τραβηγμένο παράδειγμα, δεν έγινε αλλά ξέρεις τι λέω). Σε περίπτωση δε που τολμήσεις και πεις στη ΜΑΝΟΥΛΑ του "σας παρακαλώ κυρία μου, μπορείτε να πάρετε το παιδί γιατί μας ενοχλεί;", τότε η ΜΑΝΑ παίρνει το ύφος 
Τι είπες για το παιδί μου ρε;
Ηλέκτρα-Ειρήνη Παπά και σου αρχίζει έναν κλασσικό εξάψαλμο του στυλ "εσύ δεν έχεις παιδιά και δεν ξέρεις / παιδιά είναι αστα να παίξουν / δε θα γίνεις ποτέ γονιός " και άλλα τέτοια γραφικότερα και από καλντερίμι στην Πάρο. Αγαπητή μανούλα, αν το παιδί σου δε μάθει από μικρό να σέβεται τους συνανθρώπους του έξω, αν δε μάθει από μικρό ότι ο κόσμος δεν είναι το τσιφλίκι του, ότι ο κόσμος δεν του ανήκει, ότι οι τριγύρω του δεν είναι υποχρεωμένοι να δέχονται τις καβλάντες του, ότι υπάρχουν όρια και συνέπειες στην κοινωνική μας συμπεριφορά, όταν μεγαλώσει θα γίνει με τρομακτική ακρίβεια, ο τραγικός βλαχομπαρόκ μυζηθρότατος γκρινιάρης μαμάκιας και απάλευτος που όλοι ξέρουμε και όλοι αντιπαθούμε. Πες του ένα ρημαδοόχι μια φορά. Πες του ότι είναι γαμημένη αγένεια να τσιρίζει σαν αιρετικός που τον περνάν Ιερά Εξέταση. Θα καταλάβει μη νομίζεις. Ο 2 1/2 χρονών γιος του κολλητού και ο 5 1/2 χρονών βαφτισιμιός μου πως κατάφεραν και το μαθαν το γαμημένο το "ξέρεις αγόρι μου, εδώ είμαστε με παρέα, δεν κάνει να φωνάζεις και να μας ενοχλείς συνέχεια. Αν θες κατι, ελληνικά ξέρεις, μίλα μου, πες μου". Και δε σου λέω μωρή μπορδόχα, παιδάκι είναι, φυσικά και θα κάνει τη μαλακία του, φυσικά και θα ξεφύγει, ειδικά στις διακοπές. Αλλά από το παιδάκι στον Tσάκι, είναι μεγάλος ο δρόμος. Και επίσης μια ρημάδα φορά όταν θα πεις "Θανασάκη, αν το ξανακάνεις αυτό σηκωθήκαμε και φύγαμε", ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΦΥΓΕ. Αν νομίζεις ότι το πιτσιρίκι είναι ηλίθιο και δεν καταλαβαίνει ότι του κάνεις κενές απειλές και ότι ό,τι και να κάνει εσύ δε θα χαλάσεις τη ζαχαρένια σου και θα προτιμήσεις να το αφήσεις να σπάει τα νεύρα του κόσμου, από το να το μαζέψεις και να πας στο δωμάτιο, είσαι γελασμένη. Και ναι, υπάρχει κόσμος που το κάνει. Και στις 2 φορές που το κανε, το παιδί έμαθε να μην κάνει μαλακίες. Και μην ακούσω "μα έτσι δημιουργείς ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί και το καταπιέζεις". Όχι δεν του δημιουργείς ψυχολογικά προβλήματα. Το μόνο που του δημιουργείς είναι το "υπάρχουν συνέπειες άμα κάνω μαλακίες, δεν είμαστε ξέφραγο αμπέλι εδώ πέρα". Μετά περιμένεις από το σχολείο να στο κοινωνικοποιήσει το τζιέρι σου. Ναι αμέ, αν στα 5 έχει μάθει ότι βρέξει χιονίσει, αυτός θα κάνει του κεφαλιού του, όταν πάει στο νήπιο ξερωγώ θα περάσουν εξαιρετικά οι συμμαθητές του μαζί του. (Εκτός από τον ψηλότερο-παχύτερο-πιο νταβραντισμένο, που θα τον κοπανάει για να ηρεμήσει)

3. Οι πανελλήνιες και η κουλτούρα της λατρείας ή του φόβου της αποτυχίας.
Σύμφωνα με την αυτού αλανθαστότητά μου, η αποτυχία δεν είναι κακό πράγμα. Είναι εξαιρετικός μοχλός και κίνητρο για να πεισμώσεις, να προσπαθήσεις περισσότερο και να καταφέρεις το στόχο σου. Όλοι αποτυγχάνουμε κάμποσες φορές. Μα σε εξετάσεις, μα σε σχέσεις, μα σε αθλητισμό, στα όλα. Και από κει και πέρα υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες αντιδράσεων: Αυτός που κατακεραυνώνεται και τον παίρνει από κάτω και αυτός που συνεχίζει να προσπαθεί. Μάντεψε ποιος βγαίνει κερδισμένος. Η αποτυχία δεν είναι τέλος. Είναι ένα εμπόδιο. Και πρέπει να μάθεις ότι στη ζωή σου δεν είναι όλα ευθεία και όπως θες. Θα σου σκάσουν και σφαλιάρες. Και πρέπει να μάθεις να τις τρως με αξιοπρέπεια και να συνεχίζεις με πείσμα. Ναι ξέρω, κοελική κλισεδιά αλλά έτσι είναι. Α και τώρα που είπα κοελιά. Όχι, οταν θες κάτι το σύμπαν δε συνωμοτεί (τα χουμε ξαναπεί). Το σύμπαν για την ακρίβεια στις τεράστιες, χωροχρονικές του τσιμπιρδονάρες. Όταν θες κάτι, στρώσε κώλο και πολέμα. Και όποτε τρως σφαλιάρα, σακ ιτ απ και συνέχισε. Και έτσι, ΙΣΩΣ, το καταφέρεις. Ναι δεν είναι σίγουρο ότι θα το καταφέρεις. Αλλά ξέρεις, είναι καλύτερο να προσπαθήσεις και να αποτύχεις παρά να σέρνεσαι σαν το σκουλήκι και να κλαις πιπιλώντας τον αντίχειρά σου.
Από κει και πέρα τώρα. Μερικοί φτάνουν στο άλλο άκρο. Και εμμέσως πλην σαφώς, ουσιαστικά ενθαρρύνουν τον κόσμο να μην παλεύει για τους στόχους του, να μην έχει στόχους βασικά. Είναι στα πλαίσια του anti-intellectualism που έλεγε και ο Ασίμωφ. Το επιχείρημα πάει κάπως έτσι:
"Δεν πέρασες στις πανελλήνιες; Στις αρχιδάρες σου αγοράρα μου. Τι; Ήθελες να πας να ¨ΜΟΡΦΩΘΕΙΣ όπως όλοι αυτοί οι ξεπλένηδες οι φοιτητές; Και τι θα καταλάβεις; ε; ε; Άντε δούλεψε από τα 18 σου να βγάζεις τα λεφτά σου, να είσαι ανεξάρτητος και ας τους αυτούς, θα γίνουν δασκαλάκοι και θα παίρνουν 3&60 μια ζωή. Και τι να σου κάνει η μόρφωση; ε ; ε; εσύ να σαι καλά μη μου αγχώνεσαι για τίποτα".
2  ζητήματα: α.Δεν είναι προφανώς κακό να μη σπουδάσεις κάτι και να ξεκινήσεις να δουλεύεις στα 18 σου κανονικότατα, να βγάζεις τα λεφτά σου, να είσαι ανεξάρτητος κλπ. Για όνομα. Άλλωστε η παιδεία και η μόρφωση δεν είναι αποκλειστικά προνόμια των πανεπιστημίων. ΑΛΛΑ αν είναι ο στόχος σου να σπουδάσεις και το θέλει η καρδούλα σου (όχι του μπαμπά σου που δεν έγινε δικηγόρος και σου τα χει πρήξει να γίνεις εσύ), ναι είναι κακό. Γιατί δε θα είσαι καλά με τον εαυτό σου. Γιατι θα σου βγει στο μέλλον. "Εγώ ήθελα να γίνω Χ αλλά με την πρώτη αποτυχία τα παράτησα και το γύρισα στο Ψ". Και πίστεψέ με, μπορεί αυτή η σκέψη να μη σου περάσει από το μυαλό στα 18, ειδικά αν έχεις πιάσει δουλειά και βγάζεις κανα φράγκο και κάνεις τη ζωάρα σου, αλλά ενδεχομένως να σου σκάσει πολύ πιο μετά και να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που τα παράτησες.
β. Το ότι θα περάσεις πανεπιστήμιο δε σημαίνει ούτε ότι θα μορφωθείς ,ούτε ότι θα αποκτήσεις παιδεία. Και δεν εννοώ την κλασσική πιπίλα "τα πανεπιστήμιά μας είναι του κώλου'. Εννοώ ότι θέλει ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ κωλοστρώσιμο. Και όρεξη. Και κάβλα. Και να γουστάρς. Παιδεία εννοώ τη σωστή κοινωνικοποίηση, τους καλούς τρόπους, το σεβασμό στους γύρω σου και την υγιή εναντίωση στη μαλακία και τη χαζομάρα. Μόρφωση εννοώ την απόκτηση εμπειριών, τη σοβαρή ανάπτυξη κριτικής σκέψης και την απόκτηση γενικών και ειδικών γνώσεων. Μόρφωση είναι να ανοίγει το μυαλό σου στην ομορφιά του κόσμου και να μπορεί να αναγνωρίζει τις παπαριές και τις απατεωνιές. Γιατί και άλλοι "μορφώθηκαν" σε θετικές σχολές μάλιστα, αλλά πιστεύουν σε ό,τι απατεωνιά θες, άκριτα. Και έχω παραδείγματα.
Η αποτυχία, το ξαναλέμε, δεν πρέπει να σε αποθαρρύνει από το στόχο σου. Είτε αυτός είναι να γίνεις αστροφυσικός (αχχχχχ....) είτε είναι να γίνεις φούρναρης. Και οι δύο είναι χρήσιμοι στην κοινωνία -υπό προϋποθέσεις να είναι σωστοί και τίμιοι στη δουλειά τους. Και να το αγαπάνε. Ζορισμένος (για να μην πω το βαρύ "δυστυχισμένος") θα ξυπνήσεις μια μέρα αν ήθελες να γίνεις αστροφυσικός και έγινες φούρναρης επειδή δεν έγραψες καλά την πρώτη χρονιά, ζορισμένος θα ξυπνήσεις αν ήθελες να γίνεις φούρναρης και έγινες αστροφυσικός επειδή το θελε ο μπαμπάς. Το κατάλαβες; (Να σηκώσει εδώ το χέρι η κοπελιά που ξέραμε στην Πάτρα που πήγε και πέρασε Ηλεκτρολόγος ενώ το σιχαινόταν, επειδή το θέλαν οι γονείς. Φαντάζομαι περνάει εξαιρετικά καλά τώρα).
Οπότε, για τέλος : Η αποτυχία είναι καλή σαν κίνητρο, κακή σαν αυτοσκοπός. Το "δεν πειράζει" έχει και όριο. 

Είχα και κανα δυο άλλα αλλά τώρα τα ξέχασα αλήτη Αλτσχάϊμερ.
Καλημέρα και καλό Σεπτέμβρη.
Και όποιος πει "Wake me up when September ends" (αν και τραγουδάρα), θα του πω ότι το τραγούδι το γραψε ο Armstrong γιατί οταν πέθανε ο πατέρας του, Σεπτέμβρη, κλείστηκε στο δωμάτιό του. Όταν του χτύπησε την πόρτα του η μάνα του, της είπε "wake me up when September ends". Όχι γιατί είχε μουτράκια και γκρινίτσα επειδή ξαναπήγε στο γραφείο/σχολείο και "ζε σέλω μανουλίτα μου να πάω σκολείοοοο". Κοινώς, δεν ταιριάζει. :P