Showing posts with label νοσταλγία. Show all posts
Showing posts with label νοσταλγία. Show all posts

Saturday, November 03, 2007

Νοσταλγία - 10 χρόνια πρίν

Σωτήριον έτος 1997. Θεσσαλονίκη. Ο υποφαινόμενος είναι κάμποσα κιλά πιο αδύνατος, έχει μαλλούρα (περιποιημένη όμως), και για να φορέσει ρούχα με χρώμα εντονότερο του γκρί πρέπει να είναι εθνική εορτή. Νταξ παίζει και ένα πρασινοκάτι πουλόβερ που έχει βουτήξει απο τον πατέρα.
Μια ωραία πρωϊα σκάει μύτη ο Λύσανδρος, και ανακοινώνει οτι θα πάμε εκδρομή. Στο Πήλιο και συγκεκριμένα στην Πορταριά. Μέσα από τη καφεδίστικη ραστώνη και τους καπνούς των τσιγάρων, χειροκροτούμε όλοι παθιασμένα γιατί
α. μας έχει πιάσει μια σχετική βαρεμάρα,
β. γουστάρουμε τα τσίπουρα και
γ.Είναι περίοδος ξεραϊλας και στις εκδρομές γνωρίζεις καινούριο κόσμο.
Βγαίνουν οι αφίσες, στις οποίες ο σπόνσορας (ένα πολύ γνωστό πανεπιστημιακό φροντιστήριο της Θεσσαλονίκης-δε θυμάμαι ονομα γαμώτο), έχει προσθέσει 2 αττάκες. Μια ποιητική και μια χαζομάρα. "H Πορταριά είναι μια ζωγραφιά, ακόμα και σήμερα" και "Θα είναι και η Λίζα". Λίζα δεν είχαμε, αποκτήσαμε όμως.. θα εξηγηθώ..
Απο ό,τι φαίνεται είχε πέσει μεγάλη βαρεμάρα στη ΦΜΣ, και τίγκαρε η λίστα σε dt. Μαζευτήκαμε μαθηματικοί και βιολόγοι κυρίως με κάτι σκόρπιους φυσικούς για μεζέ.
Μπαίνουν όλοι στο πούλμαν μια ωραία πρωϊα, με την τσίμπλα στο μάτι. Μπαίνω και εγώ απο τους τελευταίους, ο Λύσανδρος μίλαγε στο μικρόφωνο και εξηγούσε 5 πράγματα, και με το που σκάω μύτη, δένοντας την κοτσίδα εκείνη την ώρα, ακούγεται ένα "Nα! Αυτός!". ΤΙ ΕΓΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; Ακόμα δεν έκανα κάτι. H απάντηση ήταν αποστομωτική. "Αυτός είναι η Λίζα!" . Λέω σε συνομωτικά δυνατή φωνή στο Λύσανδρο "Να σου πω, αμα με βγάλετε Λίζα, ποιές λές να είναι οι πιθανότητες να πιάσω κανα κώλο γυναικείο;". Η απάντηση ήταν ξανά αποστομωτική "Φιλαράκι, δε ξέρω. Χρωστάω και εγώ Πιθανότητες."..
Τεσπα, μετά απο λίγο το ξεπεράσααμε αυτό με τη Λίζα, καθότι αποφασίσαν πως με το παλτό μου, την ομίχλη και τον πλάτανο, τους έκανα περισσότερο για Αρτέμης Μάτσας σε ταινία με Γερμανούς. Σε μεγάλη εκτίμηση με είχαν. Από Λίζα σε χαφιέ..και να φανταστείτε οτι πάντα τους έδινα θέματα αμα θέλαν να γράψουν κάτι..
Τέλος πάντων. Πάμε στην Πορταριά, όλα ωραία και καλά. Η εκδρομή είχε τρομερό έμψυχο υλικό, και απο IQ και απο ποιότητα γκομενακίων. Απο τους 50κάτι, οι 40κάτι γίναμε σχεδόν μια παρέα. Αχταρμάς. Πολύ γέλιο με το καλημέρα. Βέβαια υπήρχαν και οι γνωστοί καραγκιοζαραίοι, και ειδικά ένας ο οποίος κέρδισε τον τίτλο "ο σπασαρχίδας και η παρέα του", γιατί γκρίνιαζε συνεχώς και άνευ λόγου. Νταξ δεν τους αποφεύγεις κάτι τέτοιους ποτε.
Και φτάνει το βράδυ. Αποφασίζουμε να πάμε σε μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο.Σε ποδαράτη απόσταση. Ξέραμε γιατί.. Ή μάλλον ψιλιαζόμασταν αλλά δεν ξέραμε τίποτα.
Σκάμε στο μαγαζάκι και αρχίζει να ρέει ο χρυσοκίτρινος χρυσός. Βέβαια έμοιαζε γευστικά πιο πολύ με τον μαύρο χρυσό. Σε σημείο που ό,τι και να έπαιρνες δεν είχε διαφορά. Όπως καταλαβαίνετε έχουν χαλαρώσει τα ήθη αρκετά. Είμαστε όλοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ακόμα και εγώ, που σε εκείνη τη φάση ήμουν σε περίοδο τραγικής έλλειψης αυτοπεποίθησης και κουράγιου, είχα μπαγλαρώσει μια βιολόγα σε μια γωνία και νόμιζα οτι την έψηνα. Ξαφνικά μας κερνάνε σφηνάκια απο το μαγαζί. Αυτό που ήταν μέσα, ήταν μαύρο. Μαύρη μοίρα που μας πλάκωσε. Μετά την κατανάλωσή τους, άρχισε ο κόσμος να πετάει. Είμαι καθιστός με τη βιολόγα και της λέω Κύριος οίδε τι παπαριές, όταν έχουμε πρώτη αποχώρηση το Δημήτρη, τον οποίο τον κουβαλάνε 4 λόγω όγκου. Ο Δημήτρης ευγενέστατος, και εντελώς μα εντελώς αλλοιθωρισμένος, μου λέει "Kαληνύχτα και καλή τύχη με το γκομενάκι, καλό φαίνεται". Εκεί κατάπια λίγο τη γλώσσα μου αλλά δε γαμείς, και αυτή είχε πιεί, γέλασε κιόλας. Εντός 10λέπτου έχει επέλθει χάος. Το μισό μαγαζί κουβαλάει το άλλο μισό. Εγώ ακούνητος. Έχω βάλει στόχο και δε λέω να τα παρατήσω αν δε φάω πόρτα ή χαϊδέψω μπουτάκι.
Αλλά ο Γκαντέμης δεν σώζεται από πουθενά. Σκάει Λουκάς και μου ανακοινώνει οτι στην τουαλέτα είναι ο Κυριάκος και ο Γιάννης και πρέπει να πάω σιγά σιγά να αρχίσουμε να τους κουβαλάμε (κατά περίεργο τρόπο ήμουν σχεδόν ξενέρωτος οποτε την πάλευα μια χαρά). Βρίζοντας Θεούς και Δαίμονες εσωτερικά, αλλά εξωτερικώς μη μπορώντας να δείξω τέτοια αγένεια προς τους φίλους μου μπροστά στο κοριτσούδι, πάω να μαζέψω Κυριάκο. Μπαίνοντας στην τουαλέτα, βρίσκω ένα πτώμα να κρατιέται ισα ίσα όρθιο. Ο Γιάννης. Ο οποίος μου λέει σοβαρά : "Ρι μιλίκι, να προχιέκχεις τον Γκυριάκο γιατί την έχει ακούχει άχημα"
Γονατίζοντας απο τα γέλια, αρπάω Κυριάκο παραμάσχαλα και βγαίνω στο δρόμο. Στον πεζόδρομο της Πορταριάς ελάμβανε χώρα ένας ιδιότυπος αγώνας. Μεθυσμένοι τύποι με 2-3 βαστάζους ο καθένας, αγωνιζόντουσαν ποιος θα φτάσει πρώτος στο ξενοδοχείο. Έκανα καναδυό προσπεράσεις, μέχρι που φτάσαμε στην ομάδα του Λύσανδρου που είχε μπει στα pits. Του κρατάνε το κεφάλι, και τον ρωτάει κάποιος "Λύσανδρε να σου αφήσω το κεφάλι;" και ο Λύς απαντάει : "Είχαι μαλάκαχ ρε; θα πέχει".
Με τα πολλά φτάνουμε ολες οι ομάδες στο ξενοδοχείο και το κύπελο το πήρε ο Μήτσος, αλλά επειδή ξεκίνησε νωρίτερα. Πετάμε τα πτώματα στα κρεβάτια τους και οι επιζώντες μαζευόμαστε στο σαλονάκι να αράξουμε στο τζάκι να κοροϊδέψουμε τον κόσμο. Πρώτος χαμένος της βραδιάς ανακηρύσσεται ο Κυριάκος, που άφησε τα εγκόσμια πάνω ακριβώς που θα του καθόταν μια τύπισσα. Η οποία ξενέρωσε προφανώς που ο μαλέκος ψόφησε πάνω που ήταν έτοιμη και πρόθυμη και εντός δεκαλέπτου απο την επιστροφή της κάποιον άρπαξε τυχαία και βόγκαγε το σύμπαν. Και το δωμάτιό της ήταν και δίπλα στου κακομοίρη του Κ.
Δεύτερο θύμα, ποιος άλλος, εγώ. Που όλο το βράδυ νόμιζα ότι έψηνα την άλλη, αλλά αυτή μου μίλαγε γιατί γούσταρε το Χρήστο. Ξεφτάϊλα. Τεσπά, η πρώτη ήταν που δε με γούσταρε ή η τελευταία..;
Μετά από λίγα γέλια, αποφασίζουμε δυό άτομα να πάμε να τσεκάρουμε τα πτώματα αν είναι καλά, και να βουτήξουμε την κάμερα του Λύσανδρου για να τους τραβήξουμε. Μπαίνουμε στο πρώτο δωμάτιο, άφαντος ο ένοικος. Ρε που ναι ο Γιάννης, ρε που ναι ο Γιάννης.. τελικά ανεκαλύφθη στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι. Πάει αυτός. Πάμε στο Λύσανδρο, που έχει ξεραθεί και ροχαλίζει σαν την αμαξοστοιχία 505 Αθήνα-Λιανοκλάδι-Πόγραδετς. Ωραία, αλλά που ναι η κάμερα. Ψάχνουμε απο δω, ψάχνουμε απο κει..πουθενά. Ο αλήτης μέσα στη σούρα του την ψιλιάστηκε και την έκρυψε για να μη τη βρούμε!!!!!Ρισπέκτ!
Και φτάνουμε στο κλου της βραδιάς, και ίσως της εκδρομής. Πάμε Κυριάκο. Κυριάκος άφαντος. Πουθενά στο δωμάτιο. Μέχρι και στο μπαλκόνι ψάξαμε. Τρομάξαμε μην έχει πάει και σαβουριάστηκε πουθενά, ή μη χειρότερα, μπούκαρε στη διπλανή και ζήτησε τα ρέστα που δεν την κανόνιζε αυτός. Μπα, η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Ο Κυριάκος ανεκαλύφθη μέσα στη ντουλάπα σε στάση χριζόμενου ιππότη. Έψαχνε την τουαλέτα. Είδε πόρτα και μπήκε. Μέσα στο σκοτάδι έψαχνε τη λεκάνη αλλά δεν την έβρισκε. Αφού συρθήκαμε στα πατώματα απο τα γέλια, τον βγάλαμε, του βγάλαμε και το παρατσούκλι Batman και τον στείλαμε στην τουαλέτα. Παραδόξως δεν ήθελε να κάνει το προφανές, αλλά να μιλήσει σε κάποιον. Και την παίρνει αγκαλιά που λέτε και αρχίζει να της λέει όλα τα προβλήματά του. Οτι δεν έχει περάσει διαφορική γεωμετρία, ότι τοπολογία είχε σκιστεί στο διάβασμα και κόπηκε, οτι τον χώρισε η τάδε για να πάει με τον τάδε χλιμιτζουρα, κάτι "πατέρα ζαλίζομαι" κλπ... Ρε να μην έχεις μια κάμερα εκεί πέρα. Θα είχαμε γίνει πλούσιοι
Πωπω τεράστιο έγινε το ποστάκι.. Το κόβω εδώ γιατί έτσι και αλλιώς την επόμενη μέρα εκτός απο ένα ψιλογελάκι στο "Blaze" στο Βόλο, δεν είχαμε κανα περίεργο και ασυνήθιστο επεισόδιο..
Ωραίες φάσεις ρε. Πολύ γέλιο. Ωραίες εποχές. Ακριβώς 10 χρόνια πρίν......